Κυριακή ΙΒ' Ματθαίου: Χρειάζεται αυταπάρνηση για την κατάκτηση της αρετής.

Ο νέος της σημερινής ευαγγελικής περικοπής, ευλογημένοι μας Χριστιανοί, είναι ένας συμπαθής άνθρωπος. Νεανική ψυχή, καθαρή καρδιά, που κατέχεται από ένα ωραιότατο προβληματισμό. Κατέχεται από την επιθυμία να κληρονομήσει την αιωνιότητα.

Μετά από το γνωστό διάλογο που είχε με τον Κύριο και την απάντηση πού έλαβε, καθώς ιστορεί ο Ιερός Ευαγγελιστής Ματθαίος, ο νέος έφυγε πολύ λυπημένος, διότι δεν μπορούσε να αφήσει τη μεγάλη περιουσία του, τα πλούτη του και να ακολουθήσει τον Κύριο. Ακόμη έδειξε πώς δε μπορούσε να χαλιναγωγήσει τον εαυτό του σ΄ όλες τις ηδονές και απολαύσεις που απολάμβανε λόγω της οικονομικής ευμάρειας που διέθετε.

Ο άνθρωπος, αδελφοί μου, υπέταξε τα κύματα. Αντιμετώπισε τα στοιχεία της φύσεως, κατέκτησε τους αιθέρες, εκμηδένισε τις αποστάσεις, πάτησε σε άλλο άστρο τη σελήνη, εξερεύνησε σημαντικά το διάστημα, πραγματοποίησε προόδους ονειρώδεις σε όλους τους τομείς της επιστήμης και της ανθρώπινης δραστηριότητας. Και όμως! Αυτός ο καταπληκτικός άνθρωπος του αιώνα μας, ο κατακτητής των άστρων,  δείχνει μια εξίσου καταπληκτική αδυναμία. Δεν μπορεί να χαλιναγωγήσει τον εαυτό του, τη σκέψη του, τις αισθήσεις του, τα κατώτερα ένστικτά του. Νικιέται μπροστά σε απίθανα γελοίους πειρασμούς. Δεν μπορεί, επί παραδείγματι, να κόψει το τσιγάρο, παραδίνεται και γίνεται ράκος ηθικής κατάπτωσης για μια ασήμαντη ηδονή, διστάζει ή και αρνείται να αγωνισθεί για να αποκρούσει την πιο μικρή ηθική δοκιμασία. Λυγίζει και στην ελάχιστη ακόμη παρουσία του κακού και παρασύρεται στο ρεύμα του. Αυτός που κυριαρχεί στις φυσικές δυνάμεις, ο νικητής και εκπορθητής των πιο μεγάλων επιστημονικών μυστικών, γίνεται ένας γεμάτος ντροπή ηττημένος μπρός σε απίθανα μικρά ελαττώματα και κακίες. Νικιέται από το θυμό, το τυχερό παιχνίδι, το ψέμα, την αισχρολογία. Γονατίζει μπρός σε ανάξιες λόγου δοκιμασίες.

Και αυτό γιατί έχει προσανατολίσει τον εαυτό του ο σύγχρονος άνθρωπος λανθασμένα. Εχει υπερβάλει τη σημασία και τις συνέπειες των τεχνικών επιτευγμάτων σε βάρος της πνευματικής υπόστασής του. Εχει υποτιμήσει την αξία της ηθικής και της ψυχής. Νομίζει ότι μόνη η επιστήμη και η πρόοδος η τεχνική θα λύσει όλα τα προβλήματα.  Ξεχνά φαίνεται ότι ο άνθρωπος δεν είναι άψυχη ύλη που δέχεται παθητικά την επέμβαση των επιστημονικών εργαλείων και μεθόδων.  Απατά τον εαυτό του νομίζοντας πως είναι δυνατό να ικανοποιηθεί με υλικά αγαθά και σαρκικές απολαύσεις μόνο. Ενώ κάτι άλλο ζητά. Κυνηγά την ικανοποίηση και τη χαρά, μα δεν τα βρίσκει παρά μόνο όταν θελήσει να ικανο- ποιήσει τη ψυχή του.

Μέσα σε αυτού του πόθου την ικανοποίηση νιώθει πως διαφέρει από τα άλλα όντα, πως έχει κάτι το θεϊκό μέσα του. Από τη στιγμή που δίνει προτεραιότητα στο πνεύμα, στη ψυχή, στις ηθικές αξίες, δοκιμάζει τη χαρά της ζωής και της δημιουργίας. Έτσι θα γευθεί την ικανοποίηση που χαρίζει ο αγώνας και η επιτυχία στον τομέα των ανώτερων επιδιώξεων.

Στο δρόμο όμως αυτό υπάρχουν πολλά εμπόδια. Του κόσμου η κακία, η επανάσταση της σάρκας και ο εγωϊσμός, τα ελαττώματα,  γίνονται αφορμή να χάσουμε το κέφι της χαράς που δίνει ο αγώνας για τα ιδανικά. Απελπιζόμαστε γρήγορα και εγκαταλείπουμε κάθε προσπάθεια. Αλλά εδώ χρειάζεται επιμονή και πείσμα για τη μάχη της αρετής.

Προπαντός όμως κάτι άλλο είναι απαραίτητο. Να κατανοήσουμε ότι για την επιτυχία είναι απαραίτητη η βοήθεια του Θεού. « Χωρίς εμού ού δύνασθε ποιείν ουδέν», είπε ο ίδιος ο Κύριος. Δίχως τη χάρη και τη δύναμή Του, είναι ανώφελος ο κόπος μας. Μαζί Του όμως τα πάντα είναι και γίνονται κατορθωτά. Ανάγκη να εμπιστευθούμε την αδυναμία μας στην παντοδυναμία Του. Να καταφύγουμε στο έλεός Του, να ανταποκριθούμε στην προσφορά της αγάπης Του, που ολοκληρώθηκε με τη σταυρική Του θυσία, πλησιάζοντάς Τον. Να προσέλθουμε στης Ζωής το Ποτήριο, να μετάσχουμε στη Θεία Κοινωνία, για να ενωθούμε μαζί Του. Με την καρδιά καθαρή, με διάθεση ειλικρινή, με τον πόθο διαρκούς επικοινωνίας με το Χριστό, αναφέροντας τις δυσκολίες και τα εμπόδια που συναντάμε προσερχόμενοι στον Κύριο, μεταλαμβάνοντας το τίμιο Σώμα Του και το άχραντο Αίμα Του να αφήσουμε Εκείνος να εισέλθει στην ύπαρξή μας.

Πότε να φθάσει, χριστιανοί μου, η στιγμή και η ώρα εκείνη που θα βλέπουμε τις κακίες και τα ελαττώματά μας να υποχωρούν, να διαπιστώνουμε πως ξεπερνάμε τις κακές συνήθειές μας, τον εγωϊσμό να τον αντικαθιστά η ταπείνωση και να ανεβαίνουμε βήμα-βήμα τα σκαλοπάτια της αρετής, της πίστεως,  της θυσίας για το κοινό καλό! Δεν είναι αδύνατον. Με το Χριστό μαζί δεν είναι ακατόρθωτο. Μη διστάζουμε να ξεκινήσουμε και αποφασιστικά να πούμε: « Μαζί θα περπατούμε Χριστέ μας». Έτσι ο δρόμος γίνεται ίσιος κι ανάλαφρος ο κόπος, γιατί η χάρη του Κυρίου που θα συναγωνίζεται μαζί μας, δεν θα μείνει χωρίς αποτέλεσμα. Δεν πάει χαμένη. Μόνο άν ανοίξουμε την πόρτα σε Αυτόν.  Αμήν

αρχιμ. Θεόφιλος Λεμοντζής