Κυριακή Κ΄ (μετά τα Χριστούγεννα): «... τον Ιάκωβο, τον αδελφό του Κυρίου.»

Κυριακή μετά τα Χριστούγεννα, σήμερα αγαπητοί μου αδελφοί και η Εκκλησία μας τιμά τα ιερά εκείνα πρόσωπα που συμπρωταγωνίστησαν και υπηρέτησαν το μέγα μυστήριο της γέννησης του Θεανθρώπου. Κι αυτά δεν είναι άλλα από τον δίκαιο Ιωσήφ, τον μνήστορα της Μητέρας και προστάτη του Κυρίου, τον βασιλέα Δαβίδ, τον πρόγονο του Ιωσήφ και τελευταίο τον Άγιο Ιάκωβο τον αδελφόθεο. Στον τελευταίο, σαν εκπρόσωπο της κατά κόσμον οικογένειας του Χριστού, αναφέρεται και το Αποστολικό Ανάγνωσμα που πριν λίγο ακούστηκε. Είναι παρμένο από την επιστολή του Αποστόλου Παύλου προς τους χριστιανούς της Μικρασιατικής Γαλατίας. Ας ξανακούσουμε όμως το περιεχόμενό του, στην καθημερινή μας γλώσσα πριν συνεχίσουμε με τα όσα μας φωτίσει ο Θεός να πούμε σήμερα.  

Γράφει ο Απόστολος Παύλος: «Αδελφοί μου, πρέπει να ξέρετε πως το Ευαγγέλιο που σας κήρυξα δεν προέρχεται από άνθρωπο. Γιατί κι εγώ ούτε το παρέλαβα ούτε το διδάχτηκα από άνθρωπο, αλλά μου το αποκάλυψε ο Ιησούς Χριστός. Ασφαλώς ακούσατε για τη διαγωγή μου όσο ανήκα στην ιουδαϊκή θρησκεία, ότι καταδίωκα με πάθος την Εκκλησία του Θεού και προσπαθούσα να την εξαφανίσω. Και πρόκοβα στον ιουδαϊσμό πιο πολύ από τους συνομήλικους συμπατριώτες μου, γιατί είχα μεγαλύτερο ζήλο για τις προγονικές μου παραδόσεις. Ο Θεός όμως με είχε ξεχωρίσει από την κοιλιά της μάνας μου και η χάρη Του με είχε καλέσει να Τον υπηρετήσω. Όταν, λοιπόν, ευδόκησε να μου αποκαλύψει τον Υιό Του, για να φέρω στους εθνικούς το χαρμόσυνο μήνυμα γι’ Αυτόν, δεν στηρίχθηκα σ’ ανθρώπινες δυνάμεις· ούτε ανέβηκα στα Ιεροσόλυμα να δω εκείνους που ήταν απόστολοι πριν από μένα, αλλά έφυγα στην Αραβία, και ύστερα ξαναγύρισα στη Δαμασκό. Έπειτα, μετά από τρία χρόνια, ανέβηκα στα Ιεροσόλυμα να γνωρίσω από κοντά τον Πέτρο, κι έμεινα κοντά του δεκαπέντε μέρες. Άλλον απόστολο δεν είδα, παρά τον Ιάκωβο, τον αδελφό του Κυρίου»(Γαλάτας, κεφ. 1, στίχ. 11-19).

Στον «...Ιάκωβο, τον αδελφό του Κυρίου» θα επικεντρώσουμε κι εμείς στη συνέχεια τον λόγο μας, προκειμένου να ωφεληθούμε από τη ζωή του.

Καταγόταν από την Ιουδαία και ήταν ένα από τα επτά τέκνα του μνήστορος της Παναγίας Ιωσήφ από τον πρώτο του γάμο. Λέγεται Αδελφόθεος, όχι διότι ήταν αδελφός πραγματικός του Ιησού, αλλά διότι έζησαν σαν αδέλφια κάτω από την ίδια στέγη του Ιωσήφ. Ξεχώριζε πάντα για την αγαθή του προαίρεση, την αρετή και τον ασκητικό τρόπο της ζωής του. Δεν είχε ακολουθήσει από την αρχή τον Ιησού ως μαθητής Του. Μόνο μετά την Ανάστασή Του ο Κύριος -όπως μας μαρτυρεί ο Απόστολος Παύλος- εμφανίστηκε στον Άγιο Ιάκωβο και τον κάλεσε στο Αποστολικό έργο.  Έκτοτε ο Ιάκωβος δόθηκε με όλη τη δύναμη της ψυχής του στη διακονία της διαποίμανσης της Εκκλησίας του Χριστού, ως πρώτος μάλιστα επίσκοπος της πόλης των Ιεροσολύμων. Υπήρξε επίσης συγγραφέας μιας από τις ιερές επιστολές των Αποστόλων που υπάρχουν στην Καινή μας Διαθήκη καθώς και της πρώτης Θείας Λειτουργίας.

Όλοι οι χριστιανοί, με πρώτους τους Αποστόλους, τον περιέβαλλαν με ιδιαίτερο σεβασμό και τον πάντοτε ωφέλιμο και πνευματικό του λόγο τον τηρούσαν πάντοτε ως νόμο, καθώς φαίνεται στα βιβλία της Καινής μας Διαθήκης. Η δε θεάρεστη ζωή του γινόταν παράδειγμα σε πολλούς ομοεθνείς του και δεν ήταν λίγοι αυτοί που επηρεάζονταν θετικά από το καλό παράδειγμα της αγίας ζωής του και γίνονταν χριστιανοί. Αυτό όμως δεν ήταν αρεστό στους εχθρούς της αληθούς πίστεως, που δεν άργησαν να στραφούν εναντίον του. Μια μέρα λοιπόν τον έπιασαν κοντά στον ναό και τον κάλεσαν να απαρνηθεί δημόσια τον Ιησού Χριστό, ελπίζοντας πως ο δίκαιος γέροντας θα δειλιάσει μπροστά στο μένος και το πλήθος τους.

Εκείνος όμως ο μακάριος όχι μόνο δεν υποχώρησε στις απειλές αλλά αντίθετα ύψωσε τη φωνή του και είπε: «Τί με ερωτάτε για τον Ιησού; Αυτός κάθεται στον ουρανό στα δεξιά του Πατρός Του. Αυτός πάλι θα έλθει καθισμένος σε νεφέλη του ουρανού να κρίνει με δικαιοσύνη την οικουμένη άπασα». Η ομολογία του Αγίου εξαγρίωσε τους τυφλούς από τον φανατισμό Φαρισαίους και Γραμματείς. Όρμησαν επάνω του φωνάζοντας: «Ως και ο δίκαιος πλανήθηκε». Τον άρπαξαν και αφού τον ανέβασαν στο πτερύγιο του ναού τον γκρέμισαν στη γη.  Βλέποντας πως δεν πέθανε, άρχισαν να τον λιθοβολούν μανιασμένα κι ας τον άκουγαν να προσεύχεται με αγάπη στο Θεό να τους συγχωρέσει. Τελικά ένας από αυτούς άρπαξε ένα ξύλο και με αυτό τον κτύπησε δυνατά στο κεφάλι.

Έτσι μαρτύρησε για την πίστη και την αγάπη του στον «αδελφό» και Θεό του, Ιησού Χριστό, ο Άγιος Ιάκωβος. Ας έχουμε τις πρεσβείες και την ευλογία του κι ας φωτίζει το παράδειγμά του και τη δική μας ζωή. Αμήν.

αρχιμ.Διονύσιος Ανθόπουλος