Κυριακή Α΄ Λουκά: «... συσταίνουμε τον εαυτό μας ως υπηρέτες του Θεού.»

  Από τη δεύτερη επιστολή του Παύλου, αγαπητοί μου αδελφοί, προς τους χριστιανούς της Κορίνθου, είναι παρμένο το Αποστολικό ανάγνωσμα που διαβάσαμε πριν λίγο. Ας το ακούσουμε όμως πάλι στην απλούστερη δική μας γλώσσα για να κατανοήσουμε καλύτερα το περιεχόμενό του και να μπορέσουμε έτσι να ωφεληθούμε από τα νοήματά του.

 Γράφει λοιπόν ο Απόστολος των Εθνών Παύλος προς τους Κορίνθιους: «Αδελφοί μου, συνεργάτες του Θεού καθώς είμαστε, σας παρακαλούμε να μην αφήσετε να πάει χαμένη η χάρη του Θεού που δεχτήκατε, γιατί η Γραφή λέει: “Στον καιρό της χάρης σε άκουσα, και την ημέρα της σωτηρίας σε βοήθησα”. Να, τώρα είναι ο καιρός της χάρης, τώρα είναι η ημέρα της σωτηρίας. Κανένα πρόσκομμα δεν φέρνουμε σε κανέναν, για να μη δυσφημηθεί το έργο μας. Αντίθετα, με κάθε τρόπο συσταίνουμε τον εαυτό μας ως υπηρέτες του Θεού: με τη μεγάλη υπομονή μας, με τις θλίψεις, με τις δυσχέρειες, τις στενοχώριες, τις κακοποιήσεις, τις φυλακίσεις, τις εναντίον μας εξεγέρσεις, τις ταλαιπωρίες, τις αγρυπνίες, την πείνα. Συσταίνουμε τον εαυτό μας με την εντιμότητα, την γνώση της αλήθειας, την ανεκτικότητα, την καλοσύνη, τη φώτιση του Αγίου Πνεύματος, την ανυπόκριτη αγάπη, με το κήρυγμα για την αλήθεια, με τη δύναμη του Θεού, με τα όπλα της σωτηρίας τα επιθετικά και τα αμυντικά. Δοκιμάζουμε δόξα και ατίμωση, δυσφήμηση και έπαινο. Μας θεωρούν λαοπλάνους, και όμως λέμε την αλήθεια. μας αγνοούν και όμως γινόμαστε γνωστοί. φτάνουμε στον θάνατο, και να που ζούμε. μας βασανίζουν, αλλά δεν πεθαίνουμε. μας προξενούν στενοχώριες κι όμως πάντοτε χαιρόμαστε. είμαστε φτωχοί, κάνουμε όμως πολλούς να πλουτίσουν. τίποτα δεν έχουμε και τα πάντα κατέχουμε». (Β΄ Κορινθίους, κεφ. 6, στίχ. 1-10)

 Πολλές φορές ο Απόστολος Παύλος αναγκάστηκε να υπερασπιστεί την Αποστολική του ιδιότητα απέναντι σε όσους τον κατηγορούσαν ως λαοπλάνο και κακόβουλο. Υπερασπιζόταν την ιδιότητά του ως γνήσιου Αποστόλου του Ιησού Χριστού, όχι για να αποκαταστήσει στα μάτια των χριστιανών τον εαυτό του, αλλά για να στηρίξει το έργο του Ευαγγελίου που κλονίζονταν από τις κατηγορίες αυτές. Αυτό έκανε και στη δεύτερη αυτή επιστολή του προς τους χριστιανούς της Κορίνθου, τους οποίους είχαν ταράξει με το φανατισμένο κήρυγμά τους Ιουδαίοι από τα Ιεροσόλυμα.

 Θα περίμενε κανείς βέβαια, να απαντήσει στις κατηγορίες στρέφοντας τα δικά του «βέλη» κατά των αντιπάλων του. Ο Παύλος όμως δεν απαντά στην κακία με κακία. Αντίθετα περιορίζεται στο να μας μιλήσει με λόγια αληθινά «συσταίνοντας τον εαυτό του ως γνήσιο υπηρέτη του Θεού». Περιγράφει με ειλικρίνεια τη ζωή του, αφήνοντας τους ακροατές του να αποφασίσουν αν όντως είναι γνήσιος Απόστολος του Χριστού.

 Από τη μια λοιπόν, παρουσιάζει τα δεινά της ζωής του: θλίψεις, δυσχέρειες, στενοχώριες, κακοποιήσεις, φυλακίσεις, διωγμοί, ταλαιπωρίες, ξενύχτια, πείνα, κατηγορίες, απαξίωση, βασανισμοί, φτώχια ακόμα και θάνατος. Η ζωή του «υπηρέτη του Θεού», δεν είναι εύκολη, δεν είναι άνετη και τρυφηλή, δεν έχει τίποτα το ελκυστικό, δεν υπόσχεται πλούτο, τιμή και δόξα. Είναι γεμάτη θλίψη, αγωνία και πόνο, έτσι όπως ακριβώς την είχε περιγράψει στους μαθητές Του ο Κύριός μας Ιησούς Χριστός, λίγο πριν παραδοθεί και ο ίδιος στα «χέρια ανθρώπων αμαρτωλών».

 Και ποια η στάση του «υπηρέτη του Θεού» απέναντι σε όλα αυτά; Η μεγάλη υπομονή, η εντιμότητα, η γνώση και το κήρυγμα της αλήθειας, η ανεκτικότητα, η καλοσύνη, ο φωτισμός του Αγίου Πνεύματος, η ανυπόκριτη αγάπη και η δύναμη του Θεού, που ενισχύει τον «υπηρέτη» του με όλα εκείνα τα πνευματικά όπλα που του είναι απαραίτητα για να ανταπεξέλθει στις δυσκολίες της διακονίας του.

 Έτσι «συσταίνει» τη ζωή του «υπηρέτη του Θεού» ο Παύλος. Σε μας μένει όχι φυσικά να κρίνουμε την «αποστολικότητά» του, αλλά η ανάγκη να προβληματιστούμε για τη δική μας. Κι αυτό διότι «υπηρέτες του Θεού» είμαστε όλοι μας. Όλοι εμείς που μας αξίωσε η πρόνοια του ουράνιου Πατέρα μας να βαπτιστούμε στο όνομά Του και να λάβουμε το μεγάλο αξίωμα και την τιμή της χριστιανικής ιδιότητος. Είναι όμως η ζωή μας άξια για να χαρακτηριστεί ως ζωή ενός πραγματικού «υπηρέτη του Θεού»;  Έχουμε το θάρρος να «συσταίνουμε» τον εαυτό μας ως πρότυπο, όπως τολμούσε να κάνει ο Απόστολος Παύλος;  Είμαστε εφοδιασμένοι με όλα εκείνα τα «όπλα της σωτηρίας» που ακούσαμε πριν, για να μπορούμε να ανταπεξέλθουμε στις δυσκολίες της ζωής του ορθόδοξου χριστιανού.

 Ας εξετάσουμε με ειλικρίνεια τον εαυτό μας αγαπητοί μου αδελφοί και ας προσπαθήσουμε με υπομονή και επιμονή να γίνουμε όντως γνήσιοι «υπηρέτες του Θεού». Αμήν.

αρχιμ.Διονύσιος Ανθόπουλος