Σάββατο 12 Ιουλίου 2014

Κυριακή Ε' Ματθαίου: Σύναξις των Πατέρων της Δ' Οικ.Συνόδου.




σύγχυτα κα τρεπτα, διαίρετα κα χώριστα, ο δύο φύσεις, θεία κα νθρώπινη, νώθηκαν στ να πρόσωπο το Θεο Λόγου, ησο Χριστο. δημιουργς το κόσμου, Υἱὸς το Πατρός, προσέλαβε τν νθρώπινη φύση στ πρόσωπό Του κα τν νωσε σ μία νότητα διάσπαστη, λλ κα σύγχυτη, που κάθε μία φύση διατηρε κέραια τ διώματά της. Χριστς εναι Θες πο γινε νθρωπος, κι χι νας νθρωπος πο νώθηκε μ τν Θε θεοποιήθηκε. Θες ν κατ’ οσίαν, γινε κα νθρωπος κατ φύσιν, στε ν γίν κα νθρωπος κατ χάριν θεός.

Κατέβηκε στν κόσμο μας, γι ν βρίσκεται αωνίως κοντ στ γαπημένο Του πλάσμα, ν βρίσκεται αωνίως νωμένος μαζί του. ρωτευμένος μ τ δημιούργημά Του, δν ντεχε τν ξ ποστάσεως ρωτα. ναλογιστετε, δελφοί μου, να ζευγάρι ρωτευμένων πο μως δν συναντήθηκαν ποτέ. νας τέτοιος ρωτας εναι δεατός, μία δέα, μία φαντασία, μι νυπόστατη πραγματικότητα, να νώφελο κα νούσιο ασθημα. Χριστς μως ποστασιάζει μ τν σάρκωσή Του μία καινούρια πραγματικότητα. Προσεγγίζει τ κατ φύσιν σχετο, τ νθρώπινο γένος, γίνεται μοιος μ τν καθένα ς τέλειος κα λοκληρωμένος νθρωπος. σπόρως συλληφθες στν γιασμένη μήτρα τς Θεοτόκου, δν στερεται τίποτα π τ νθρώπινα, τν πρόσληψη ψυχς κα σώματος, κα σα πονται τς σαρκώσεως, τν κυοφορία, τν τοκετό, τν αξηση το σώματος, τς ασθήσεις, τν πόνο, τν κόπωση, τ συναισθήματα τς ψυχς, τν νάγκη τς τροφς. κτς μαρτίας συλλαμβάνεται κ Πνεύματος γίου κα Μαρίας τς Παρθένου, κτς μαρτίας πολιτεύεται, λλ’ πρ τς το κόσμου μαρτίας πεθαίνει στ Σταυρό.
Δν σιχαίνεται τν φύση μας, δν ντρέπεται γι τ νθρώπινο σμα, δν μειώνεται π τ συγκατάβαση. Γίνεται κτίσμα, ποτασσόμενος κουσίως στος ρους τς κτίσεως, κόμη δ κα στ δεδομένα τς πεπτωκυίας φύσεως, τ τέλος τς ποίας θάνατος. Γεύεται τ πικρ ποτήρι το θανάτου κα μετ κερν στν νθρωπότητα τ γλυκ κρασ τς ναστάσεως, προσκαλώντας μ ψηλ κήρυγμα τος πάντες στ γιορτ τς ναδημιουργίας.
Θες νάμεσά μας! ταν δημιούργησε τν νθρωπο, επε: «Νά, δμ γινε ς νας π μς». Θαυμαστ τ ργο τς γίας Τριάδος, δελφοί μου! λλ’ ταν κατέβηκε στ γ Λόγος, λαβε χρα τ θαυμαστότερο· γινε ς νας π μς, ναλαμβάνοντας κα πάλι ν μς καλέσ στν μοίωσή Του, ν γίν καθένας μας διος μ κενον κα λοι μαζ νας στ Σμα Του.
Μ τν δογματικ θεολογία τς τετάρτης οκουμενικς συνόδου διατρανώθηκε δυνατότητα τς σωτηρίας μας, διότι ἐὰν Χριστς δν εναι να π τ δύο, ἐὰν δηλαδ δν εναι θεάνθρωπος, λλ μόνον να π τ δύο, μόνον Θες μόνον νθρωπος, τότε δν μπορε ν σωθ νθρωπότητα. Ο πατέρες τς κκλησίας δν νδιαφέρονταν ν θεολογήσουν ν συζητήσουν πλς γι νούσια κα θεωρητικ πράγματα· πολεμοσαν γι τ οσιδες, τν λήθεια τς σωτηρίας μας μέσα π τν λήθεια το Χριστο.
Πολλς φορς πέρμετρος ζλος, φανατισμός, θε τν πιστ στν πλάνη. Πλανήθηκαν σοι ποτίμησαν τ νθρώπινο σμα κα σχυρίζοντο τι νθρώπινη φύση το Χριστο ποῤῥοφήθηκε π τν θεία φύση Του ς παρεπόμενο τς νωσής τους δι τν μοναδικότητα το προσώπου. Πλανήθηκαν πίσης σοι δν κατενόησαν τι φράση το γίου Κυρίλλου λεξανδρείας «μία φύσις το Θεο Λόγου σεσαρκωμένη» ναφερόταν στ μία πόσταση το σαρκωμένου Θεο, πως πλανήθηκαν κι κενοι πο λεγαν πς Χριστς εναι τ θικ πρόσωπο πο προέκυψε π τν νωση δύο ποστάσεων, το νθρώπου ησο κα το Θεο Λόγου. Πλανήθηκαν σοι φοβήθηκαν ν μολογήσουν καθαρ κα ξάστερα τι σύγχυτα, τρεπτα, διαίρετα κα χώριστα, νώθηκαν θεϊκ κα νθρώπινη οσία στ να κα μοναδικ πρόσωπο το Χριστο. Πλαννται κα σοι σχυρίζονται τι γνωρίζουν ποιός εναι Χριστός, λλ δν θέλουν σχέσεις μαζί Του. Δν εναι δυνατν ν γνωρίζ νθρωπος τν λήθεια πο θ τν σώσ κα ν τν ποῤῥίπτ, κτς ν γινε μόψυχος τν δαιμόνων.
λήθεια εναι μία· λέγεται ρθοδοξία. Σ’ ατν μόνο σωτηρία. Κάθε πόκλιση π τ δόγματά της κ ζήλου, ξ γνοίας σεβείας, θέτει ν μφιβόλ τν σωτηρία το ποκλίνοντος. 

π.Στυλιανός Μακρής

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...