Σάββατο 10 Μαΐου 2014

Κυριακή του Παραλύτου: Η Υπερνίκηση της αρρώστιας και της μοναξιάς.



θαυματουργικ θεραπεία το παραλυτικο στ Βηθεσδ εναι μία π τς πολλς θεραπεες πο περιγράφουν τ Εαγγέλια. Κάθε φορά, μως, πο τ διαβάζουμε καλούμαστε μεταξ λλων ν μβαθύνουμε στ πρόβλημα τς νθρώπινης ρρώστιας, δύνης κα μοναξις, λλ κα τς νάγκης γι κατανόηση κα συμπαράσταση. «νθρωπον οκ χω», δν χω νθρωπο ν μ καταλαβαίνει, ν μο συμπαρασταθε, ν μ βοηθήσει. Τν δια κραυγ παναλαμβάνουν ναρίθμητοι νθρωποι νάμεσά μας. 
Κάποτε, μάλιστα, κα μες ο διοι μ πικρ παράπονο γι τ πρόβλημά μας. Τ παράπονο πέναντι στν διαφορία τν λλων κρύβει μέσα του θλίψη, πόνο, δικία, πικρία, δυσαρέσκεια, σως, κόμη, κα θυμ γι τ σκληρότητα τν λλων γύρω μας. νορθώνει να τεχος πο μς πομονώνει π τος λλους, φο δν μς καταλαβαίνουν κα δν συμπάσχουν μαζί μας. Βέβαια, στν πραγματικότητα, κάθε φορ πο παραπονιόμαστε μες ρθώνουμε να διαπέραστο τεχος π τν δυναμία μας ν πικοινωνήσουμε μ τος λλους κα ν τος ποδεχθομε πως κριβς εναι.

Στν περίπτωση το παραλυτικο πάρχει μία εδοποις διαφορά. νθρωπος ατς φαίνεται τι εχε μεγάλη πομον γι τ μακροχρόνια ρρώστια πο τν ταλαιπωροσε. Δοκιμάζει, μως, μέτρητες πογοητεύσεις. ν «γγελος κατ καιρν κατέβαινεν ν τ κολυμβήθρ, κα ταρασσε τ δωρ», κα κάθε φορ « πρτος μβς μετ τν ταραχν το δατος γις γίνετο», ατς μενε μ τ παράπονο τι «λλος πρ ατο καταβαίνει» κα θεραπεύεται. Τ χρόνια περννε κα ατς ξακολουθε ν προσδοκ κα ν περιμένει. Ν νανεώνει τν λπίδα του γι λλη μία εκαιρία.
μως παραλυτικς ταν νεκτικς κα μακρόθυμος κα μ τν νάλγητη πάθεια κα γωιστικ διαφορία τν λλων. Τριάντα χτ χρόνια καθηλωμέvος στ κρεβάτι το πόνου εχε κατανοήσει κα εχε ποδεχθε τος νθρώπους πως κριβς ταν, σκληρούς, διάφορους κα νάλγητους. Εχε συμφιλιωθε μ τ δοκιμασία τς ρρώστιας του. Ζοσε τς συνέπειες τς μαρτίας, πο κάνει τν νθρωπο ν νιώθει μέσα στ μοναξι του «περριμένος», χρηστος, ξεχασμένος κα περιφρονημένος. Κα ατ εναι τ πι τρομακτικ ασθημα πο μπορε ν νιώσει κάποιος. Κα μως, παραλυτικς δν φωνάζει. Δν διαμαρτύρεται ναντίον τν λλων. Δν κρίνει κα δν καταδικάζει τος γύρω του. Μέσα στν δυναμία κα τ δυστυχία του δν στρέφεται κατ το Θεο κα δν παραλογίζεται. Μ τν καρτερικ ντιμετώπιση τς σθένειάς του κα τν πιείκειά του πρς τος λλους νοιξε τν καρδιά του ν δεχθε τν γάπη το Χριστο. Περίμενε τν πίσκεψη τς χάριτος το Θεο.
περνίκηση τς μοναξι.
Ο συνθκες τς ζως μας κα ργάνωση τς κοινωνίας μας πιβεβαιώνουν τ φράση το λογοτέχνη: «ποτ λλοτε ο στέγες τν σπιτιν δν ταν τόσο κοντ σο σήμερα, λλ κα ποτ λλοτε ο καρδις τν νθρώπων δν ταν τόσο μακρι σο σήμερα». Ατ ασθηση τς τρομερς μοναξις το σημερινο νθρώπου πιτείνεται στς δύσκολες ρες το πόνου, τς ρρώστιας κα τν ποικίλων δυσχερειν τς ζως. Τότε νθρωπος πνίγεται μέσα στν πομόνωσή του κα παναλαμβάνει τ λόγο το ρχαίου φιλοσόφου «νθρωπον ζητ», φο, σν τν παραλυτικό, «νθρωπον οκ χω». μνογράφος τς κκλησίας ζωντανεύει τ διάλογο το παραλυτικο μ τν Χριστό, νανεώνει τν πίστη μας κα μς γεμίζει παρηγορι κα λπίδα. Στ κουσμα τς φράσης το παραλύτου «νθρωπον οκ χω», παρουσιάζει τν Χριστ ν το παντ «δι σ νθρωπος γέγονα, κα λέγεις νθρωπον οκ χω;».
γαπητο δελφοί, στν κάθε μοναξιά μας ς καλλιεργομε τν αυτό μας. ς συναισθανόμαστε τότε περισσότερο τν παρουσία το Θεο, πο μς κατανοε πι πολ π τν κάθε νθρωπο, πο μς συμπαραστέκεται κα συμπάσχει μαζί μας. ς στρέφουμε τ βλέμμα μας σ κενον, γι ν περνικομε τ μοναξι λέγοντάς του «λθ Μόνος πρς μόνον, τι μόνος εμ καθάπερ ρς»- λα σ πο εσαι Μοναδικς σ μένα πο εμαι μοναχικός, γιατί βλέπεις πς εμαι μόνος. μήν.

αρχιμ. Νικάνωρ Καραγιάννης
πηγή:εδώ

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...