Τρίτη 20 Μαΐου 2014

Φώτης Κόντογλου: Ο κόσμος των ίσκιων...



Βαθει μελαγχολία ασθάνεται κανένας, βλέποντας μ πόση γάπη κα μ τί ζλο καταγίνονται ο νθρωποι ν χτίσουνε τ σπίτια τους κα τ ξοχικά τους, ν τ στολίσουνε π’ ξω κι π μέσα, ν βάλουνε μορφα πιπλα, κριβ χαλιά, βιβλιοθκες, ργα τς τέχνης, πολυέλαια κα πολύφωτα, ν φυλάξουνε στ ντουλάπια τ καλ τ ροχα τους, τ δικά τους κα τν παιδιν τους, ν στολίσουνε τς κάμαρες μ’ να σωρ γαπημένα πράγματα, πο τ ξεσκονίζουνε μ προσοχ μν τύχει κα πάθουνε τίποτα, ν περιποιηθονε τος κήπους τους, μ' ναν λόγο ν εναι φοσιωμένοι, ο καημένοι, μ' λη τν ψυχή τους στ ν κάνουνε τν κατοικία τος εχάριστη, γι ν περάσουνε καλ ζω μ τν οκογένειά τους κα μ τος φίλους τους.

Σν καθήσουνε στ τραπέζι μ τ καλ τ φαγητ κα μ τ πιοτά, λάμπουνε τ πρόσωπά τους, τ στόματά τους δν σωπαίνουνε π τ χαρ πο νοιώθουνε, κα σν ποφνε, πιάνουνε τ τραγούδια κα τ στεα. Πολλο παίζουνε χαρτι λη τ νύχτα, κα τ πρω εναι σν ρρωστοι. λλοι χουνε μανία μ τς πίπες, λλοι μ τ’ ατοκίνητα, λλοι μ τ ψάρεμα, λλοι μ τ κυνήγι, λλοι μ τ θέατρα, λλοι μ τ θλητικ κι λλοι μ λλα.
Μά, τν δια στιγμή, ρχεται στν νο σου σκέψη πς λα ατ στέκουνται στν γέρα, κα φτάνει να φύσημα γι ν ξαφανισθονε λα κα τ' ναπαυτικ σπίτια κι ο ραοι κποι κα ο χαρούμενες συναναστροφς κα τ πλούτη, μαζ μ τος νθρώπους πο τάχουνε. Μι μαύρη ντάρα σκεπάζει τν καρδιά μου, σκέψη τς φθορς κα το θανάτου, κα θολώνει τ μάτια μου κα μ δακρυσμένα μάτια κυττάζω νάμεσα π τ λουλούδια το μαντρότοιχου κείνους τος ετυχισμένους νθρώπους, πο εναι φωσιωμένοι στν ετυχία τους, νύποπτοι π' ,τι συλλογίζουμαι κι π' ,τι γίνεται γύρω τους. Μπορε ν περάσω π δ στερ' π λίγες μέρες κα ν δ κολλημένο δίπλα στν πόρτα κενο τ χαρτ μ τ μαύρη κορνίζα.
Λοιπόν, πς ν μν ναστενάξεις, πς ν ψευτογελάσεις τν αυτό σου, φο νθρωπος κι λα σα κάνει κι σα γαπ σ τοτον τν κόσμο εναι κρεμασμένα πάνω σ' να νεμοδαρμένο καλάμι μ μία τρίχα τς ράχνης; λλοίμονο! Δν πάρχει τίποτα σίγουρο σ τοτον τν ψεύτικο τν κόσμο! Καλ τ επανε λα σκιους, νειρα, φαντασίες, ξεγελάσματα.
*  * *
κακόμοιρος νθρωπος φράζει τ μάτια του γι ν μ δε τί τν περιμένει. Δν πάρχει πι θλιβερ πράγμα π τν θάνατο νς νθρώπου πο τν θεωρονε μεγάλον κα πέθαντον κα το ψέλνουνε «Αωνία μνήμη!». Ατ τ «Αωνία μνήμη» τ κομε σν ν λέγει: «Αωνία λήθη κα ξαφάνισις».
Βλέποντας λοιπν πρτα τν αυτό μου κι στερα τος λλους νθρώπους, ν καταγινόμαστε λοι μ πρόσκαιρα κα ψεύτικα πράγματα κα μάλιστα μ τέτοιον ζλο σν ν χουμε ν ζήσουμε αώνια, κάθουμαι κα συλλογίζουμαι: ραγε, μοναχ ατ τ ψεύτικα κα τ πρόσκαιρα πράγματα πάρχουνε στν κόσμο πάρχουνε κα κάποια ληθιν κα σίγουρα; Τόση γάπη, τόση φοσίωση ν δίνεται π τν κακόμοιρον τν νθρωπο σ κάποια πράγματα πο εναι τοιμα ν χαθονε σ κάθε στιγμή, δν εναι κρμα; ν ξερε λοιπν πς πάρχουνε κα κάποια ληθιν κα σίγουρα πράγματα, πόση θ τανε ετυχία του κα τότε γάπη του σ κενα τ ληθιν δν θάτανε κόμα πι μεγάλη;
*  *  *
! Πόσο ξιολύπητοι εναι ο τέτοιοι νθρωποι, πο δίνουνε λη τ φροντίδα τους στ τίποτα! Ατο εναι «ο μ χοντες λπίδα», πο λέγει πόστολος Παλος, κα πο δν τν πιστέψανε, κούγοντας τν ν λέγει: «Οκ χομεν δε μένουσαν πόλιν, λλ τν μέλλουσαν πιζητομεν».
πάρχει νας λλος κόσμος πο λα σ' ατν εναι ληθινά, σίγουρα, αώνια, γιατί ντέχουνε στ φθορά, πειδ κε δν πάρχει μήτε καιρός, μήτε κόρη του φθορά, λλ λα κε εναι φθαρτα, κατάλυτα, αώνια, παντοτιν καινούρια, παντοτιν νέα…
Μαθαίνουμε τόσα κα τόσα μάταια πράγματα, περιέργειά μας δν φήνει τίποτα χωρς ν τ ξετάσει κα μόνο τί λέγει τ Εαγγέλιο γι τ σωτηρία μας δν βρίσκουμε καιρ ν τ διαβάσουμε κα ν τ μάθουμε. Γι ν γιατρέψουμε τν πι παραμικρ ρρώστεια το κορμιο μας, ψάχνουμε κα βρίσκουμε τν γιατρ κα τ γιατρικό, μ γι τ τί θ γίνει ψυχή μας σν πεθάνουμε κα μ τί τρόπο θ τ γλυτώσουμε π τν καταδίκη, δν δίνουμε καμμι προσοχ κι οτε νοιαζόμαστε καθόλου...

ολόκληρο το άρθρο εδώ

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...