Κυριακὴ ΣΤ΄ Λουκᾶ: Είμαστε ανυποψίαστοι για την δολιότητα, πονηρία και κακία πολλών πράξεών μας.

Ἕνα σημεῖο ἀπὸ τὸ σημερινὸ εὐαγγελικὸ ἀνάγνωσμα τῆς θεραπείας τοῦ δαιμονισμένου στὰ Γάδαρα θὰ ἑρμηνεύσουμε, ἀδελφοί μου, ἐνδεικτικὸ τῆς ἀπύθμενης κακίας καὶ ἀξεπέραστης πονηρίας τῶν δαιμόνων.

Ἀκούσαμε λοιπὸν ὅτι τὰ δαιμόνια παρακαλοῦσαν τὸν Χριστὸ νὰ τοὺς ἐπιτρέψῃ νὰ μποῦν στὸ κοπάδι τῶν χοίρων ποὺ ἔβοσκαν στὸ βουνό, κοντὰ στὸν μέρος, ὅπου διαδραματίζεται ἡ σκηνὴ τῆς συνάντησης τοῦ δαιμονισμένου μὲ τὸν Χριστό. Γιατὶ ἄραγε ζητοῦν τέτοιο πρᾶγμα οἱ δαίμονες; Τί θέλουν νὰ ἐπιτύχουν; Ἔχοντας ὡς δεδομένο ὅτι ἡ δολιότητά τους εἶναι πλέον ἴδιον τῆς φύσης τους, μποροῦμε νὰ ὑποψιαστοῦμε πὼς πίσω ἀπὸ τὸ αἴτημά τους κρύβεται ὁ δόλος, ἡ πονηρία. Ζητοῦν ἀπὸ τὸν Κύριο νὰ τοὺς ἐπιτρέψῃ νὰ μποῦν στοὺς χοίρους, γιατὶ σκοπεύουν νὰ ῥίξουν τὸ κοπάδι στὸν γκρεμό, ἔτσι ὥστε νὰ ἀγανακτήσουν οἱ κάτοικοι τῆς περιοχῆς μὲ τὸν Χριστό, ποὺ θὰ γίνῃ δι’ αὐτοῦ τοῦ τρόπου αἴτιος γιὰ τὴν ἀπώλεια τῶν κερδῶν ἀπὸ τὴν παράνομη κατὰ μωσαϊκὸ νόμο ἐκτροφὴ τῶν χοίρων, καὶ νὰ Τοῦ ζητήσουν νὰ φύγῃ ἀπὸ τὴν περιοχή τους, ὅπερ καὶ ἐγένετο.

Ὅσο οἱ δαίμονες δὲν ἔχουν τὴν θέληση νὰ πράξουν τὸ ἀγαθό, τόσο ὁ Κύριος δὲν ἔχει τὴν θέληση νὰ πράξῃ τὸ κακό. Πάντοτε Ἀγαθός, ἐργάζεται τὰ τῆς ἀγαθότητος, δίχως νὰ ὑπάρχῃ κατ’ ἐλάχιστον ἡ διάθεση πρὸς τὰ ἀντίθετα. Εἶναι ντροπὴ καὶ μεγάλη βλασφημία νὰ λέγῃ ὁ χριστιανὸς ὅτι ὁ Θεὸς γιὰ τὸ τάδε θέμα εἶναι ἄδικος, ἀδιάφορος, μοχθηρός, χαιρέκακος, ἢ ὅτι κάνει λάθος. Ὁ Θεὸς δὲν εἶναι ὂν αἰσθηματικό, γιὰ νὰ λειτουργῇ ὑπὸ τὴν ἀνάγκη ἢ πίεση καταστάσεων ποὺ ἀφοροῦν στὸν κτιστὸ κόσμο. Ὁ Θεὸς δὲν ὑπόκειται σὲ μεταβολή, ἄλλοτε νὰ εἶναι ἔτσι κι ἄλλοτε ἀλλιῶς, ἄλλοτε προσηνὴς κι ἄλλοτε αὐστηρός. Οἱ ἀνθρωπομορφικὲς αὐτὲς εἰκόνες στὴν οὐσία ἀντικατοπτρίζουν τὴν δική μας στάση ἀπέναντί Του, τὸ πῶς ἐμεῖς Τὸν βιώνουμε, γιατὶ Ἐκεῖνος εἶναι ἕνας ἤλιος ποὺ φωτίζει· φωτίζει δικαίους καὶ ἀδίκους, δίχως νὰ ἐξαρτᾷ τὸ φῶς Του ἀπὸ τὴν δική μας διάθεση, ἀπὸ τὸ ἂν ἔχουμε ἀνοικτὰ ἢ κλειστὰ τὰ μάτια μας. Ἐμεῖς εἴμαστε αὐτοὶ ποὺ κερδίζουμε ἢ χάνουμε. Κι ἂν ἔχουμε ἀνοιχτὰ τὰ μάτια μας, ἀπολαμβάνουμε τὸ φῶς Του· ἂν τὰ ἔχουμε κλειστά, ζοῦμε στὸ σκοτάδι.

Ἀπὸ τὴν ἄλλη πλευρὰ τὰ πνεύματα τῆς πονηρίας δὲν ἔχουν ἴχνος καλοσύνης. Μισοῦν σὲ ἔσχατο βαθμὸ τὰ πάντα, κτιστὰ καὶ ἄκτιστα. Εἶναι τόσο θανάσιμο τὸ μῖσος τους γιὰ τὸν ἄνθρωπο, πού, παρὰ τὸ γεγονὸς ὅτι μισοῦν ἑαυτοὺς καὶ ἀλλήλους, ἐντούτοις συνεργάζονται. Καὶ δὲν εἶναι ὅτι δὲν ἀγαποῦν τὴν ἄβυσσο, γιατὶ οἱ ἴδιοι τὴν ἑτοίμασαν γιὰ τὸν ἑαυτό τους. Ἂν ζητοῦν ἀπὸ τὸν Κύριο νὰ μὴν τοὺς στείλῃ στὴν ἄβυσσο, εἶναι διότι ἱκανοποιοῦνται καὶ μὲ τὸ ἐλάχιστο κακό. Προκειμένου νὰ βλάψουν τὸ ἔργο τοῦ Χριστοῦ, προκειμένου νὰ μὴν σωθοῦν οἱ Γαδαρηνοὶ ἀπὸ τὴν ὑπέροχη διδασκαλία καὶ τὰ θαύματα τοῦ Θεανθρώπου, ζητοῦν τὴν εἴσοδο στοὺς χοίρους.

Πολλὲς ἀπὸ τὶς ἐνέργειες τῶν ἀνθρώπων, ἐνῷ φαίνονται ἀγαθές, κρύβουν δολιότητα, τὴν ὁποία καὶ οἱ ἴδιοι οἱ ἐνεργοῦντες ἀγνοοῦν. Εἴτε ἀπὸ ψυχολογικῆς, εἴτε ἀπὸ πνευματικῆς ἀπόψεως, ὁ συσχετισμὸς τοῦ ἀγαθοῦ διέρχεται τοῦ πρίσματος τοῦ ἑαυτοῦ μας. Διακρίνουμε τὸ κακὸ ἐκτὸς ἡμῶν· καὶ δικαίως ἐν μέρει· τὸ κακὸ εἶναι ξένο πρὸς τὴν «λίαν καλῶς» κατασκευὴ τῆς φύσης μας καὶ στὴν μοῖρα τοῦ ἀγαθοῦ ποὺ ἐνέσπειρε ὁ Δημιουργὸς τὴν στιγμὴ τοῦ ἐν Πνεύματι ἐμφυσήματος. Ἐνῷ λοιπὸν θὰ ἔπρεπε νὰ τὸ ἀποποιούμαστε στὶς ἐνέργειές μας μέσα ἀπὸ τὴν ἔρευνα τῆς αἰτίας καὶ τοῦ σκοποῦ του, ἐντούτοις ἐκεῖνο, διερχόμενο ἀπὸ τὸ πρῖσμα τοῦ ἑαυτοῦ μας, φαντάζει καλό, ὅπως ἀκριβῶς φάνταζε καλὸς στὰ μάτια τῆς Εὔας ὁ ἀπαγορευμένος καρπός, ὅπως φάνταζε καλὴ καὶ συμφέρουσα ἡ ἐκδίωξη τοῦ Χριστοῦ ἀπὸ τὰ Γάδαρα, ὅπως φαντάζει καλὸ στὰ δικά μας μάτια κάθε τί ποὺ διαφυλάσσει τὰ ἐν κόσμῳ συμφέροντά μας, τὴν σάρκα μας, τὴν ἀπόλαυσή μας, τὴν περιουσία μας, τὴν θέση, τὴν ζωὴ καὶ τὰ δικαιώματά μας στὴν ἀνθρώπινη ἱστορία.

       Δυστυχῶς εἴμαστε ἀνυποψίαστοι γιὰ τὴν λανθάνουσα δολιότητα, πονηρία, κακία καὶ τὸ ἀσύμφορον πολλῶν πράξεών μας. Ἡ Ἐκκλησία μᾶς λέγει μέσα ἀπὸ τὴν πεῖρα τῶν ἁγίων τί εἶναι καλὸ καὶ τί κακό. Πόσοι ὅμως τὴν ἐμπιστευόμαστε; Μήπως οἱ χοῖροι τῆς περικοπῆς μᾶς συγκινοῦν περισσότερο; Μήπως τοὺς ἐκτρέφουμε στὴν ψυχή μας; Μήπως δυσφοροῦμε ὡς ἄλλοι Γαδαρηνοί μὲ τὸ θαῦμα τῆς ἀπαλλαγῆς ἀπὸ τὸ δαιμόνιο λόγου χάριν τῆς σαρκολατρείας ἢ τοῦ ψεύδους ἢ τῆς μαγείας ἢ τῆς ἀπάτης ἢ κάθε ἄλλης μικρῆς ἢ μεγάλης κακίας, μικρῆς ἢ μεγάλης ἡδονῆς, ποὺ γιὰ τὰ πορωμένα μας μάτια φαίνεται καλὴ καὶ ἐπιθυμητή;

       Ἂς ζητοῦμε, ἀδελφοί, ἀπὸ τὸν Ἰησοῦ Χριστὸ νὰ ἐκδιώξῃ ἀπὸ μέσα μας τὴν λεγεῶνα τῶν δαιμονικῶν παθῶν, φωτίζοντας τὸν ἐσώτερο κόσμο μας, ὥστε, σωφρονοῦντες πλέον παρὰ τοὺς πόδας Του, νὰ ἀπολαμβάνουμε τὴν διαρκῆ παρουσία Του.

π. Στυλιανός Μακρής