Κυριακὴ μετὰ τὴν Ὕψωσιν του Τιμίου Σταυρού.

Ἐλπιδοφόρος γιὰ τοὺς ἀποφασισμένους καὶ ἀληθινοὺς πιστοὺς ὁ σημερινὸς λόγος τοῦ Κυρίου: «ὅποιος χάσῃ τὴν ζωή του γιὰ χάρη Μου καὶ γιὰ χάρη τοῦ Εὐαγγελίου αὐτὸς θὰ τὴν σώσῃ»· ἐπιβεβαιωμένος στὸ μαρτύριο τοῦ αἵματος ἑκατομμυρίων μαρτύρων, παλαιῶν καὶ συγχρόνων, ποὺ ἔχασαν τὴ ζωή τους, γιὰ νὰ μὴν ἀρνηθοῦν Αὐτὸν ποὺ τοὺς τὴν χάρισε· προκλητικὸς γιὰ ἕνα κόσμο προκλητικῆς ἀνηθικότητος· ἀδιαμφισβήτητος, ὑποσχετικὰ ἀληθινὸς γιὰ τοὺς ἀγωνιστὲς τῆς πνευματικῆς ζωῆς, τοὺς ῥωμαλέους καὶ ἀφόβους μονομάχους στὴν ἀρένα τοῦ πόνου, αὐτοὺς ποὺ δὲν δειλίασαν καὶ δὲν δειλιάζουν στὸ ἄκουσμα καὶ στέκονται μὲ ἀνδρεία καὶ σεβασμὸ στὸ μυστήριο τοῦ θανάτου.

Οἱ χριστιανοὶ βιώνουμε καθημερινὰ τὸν θάνατο στὸ πρόσωπο τοῦ Ἀρχηγοῦ τῆς πίστεώς μας, ποὺ πεθαίνει καὶ ἀνασταίνεται μυστηριακὰ μέσα στὴ θεία λειτουργία, γιὰ νὰ μᾶς χαρίσῃ τὴν ζωή Του. Ὅσοι εἶναι ἑνωμένοι μὲ τὸν Χριστὸ δὲν φοβοῦνται τὸν θάνατο, γιατὶ ὁ Χριστὸς δὲν κρατᾶ τὴν Ἀνάσταση μόνο γιὰ τὸν ἑαυτό Του, ἀφοῦ «οὐχ ἑαυτῷ ἤρεσεν», δὲν ἔκανε τίποτε ἐγωϊστικά, ἡ ἀγάπη Του «οὐ ζητεῖ τὰ ἑαυτῆς». Γι’ αὐτὸ καὶ ὁ ὑπὲρ Χριστοῦ θάνατος, τεκμηριώνει ἀφ’ ἑνὸς τὴν ἐν Χριστῶ ζωή, μιὰ καὶ δὲν μπορεῖς νὰ πεθάνῃς γιὰ τὸν Χριστό, ἂν δὲν ζῇς ἐν Χριστῷ, ἀφ’ ἑτέρου σφραγίζει αὐτὴν τὴν ζωὴ εἰς τὸ διηνεκές, τὴν κατοχυρώνει αἰωνίως, δικαιώνοντας τὸν ὑπὲρ Χριστοῦ θανόντα.

Ἂν ἐρωτούσαμε τοὺς φέροντας τὴν ἰδιότητα τοῦ χριστιανοῦ, ἂν ἤθελαν νὰ μαρτυρήσουν γιὰ τὸν Χριστὸ ἢ νὰ ἔχουν ἕνα θάνατο εἰρηνικὸ σὲ βαθειὰ γεράματα, ἡ συντριπτικὴ πλειοψηφία θὰ προτιμοῦσε τὴν δεύτερη ἐπιλογή, τὴν ἀντικατοπτρίζουσα σαφῶς καὶ τὸ εἶδος τῆς ἐν Χριστῷ ζωή τους. Ἡ ἀδιαφορία, ἡ ὀλιγοπιστία, ἡ χαλαρότητα, ἡ πνευματικὴ τεμπελιά, ἡ ἀγάπη γιὰ αὐτὴν τὴν ζωὴ καὶ ἡ ἀνάγκη γιὰ τὴν ἐξασφάλισή της μέχρι τέλους, ὁ τρόμος στὸ ἐνδεχόμενο τῆς ἀπώλειά της, ἀποκαλύπτουν τὸ ἐσωτερικό μας περιεχόμενο καὶ τὸν τρόπο ποὺ ἀντιλαμβανόμαστε καὶ διαχειριζόμαστε καὶ τὴν ζωὴ καὶ τὸν θάνατο. 

Σαφέστατα ὅλοι συμφωνοῦμε πὼς ὁ θάνατος εἶναι ξένος πρὸς τὴν φύση μας, ἅρα καὶ καθολικῶς ἀποῤῥιπτέος. Ἐντούτοις, καὶ ἐφ’ ὅσον «ἀπόκειται τοῖς ἀνθρώποις ἅπαξ ἀποθανεῖν», ἐφ’ ὅσον δηλαδὴ ὅλοι οἱ ἄνθρωποι θὰ πεθάνουν καὶ μετὰ ἀκολουθεῖ ἡ φοβερὰ κρίσις τοῦ Θεοῦ, εἶναι προτιμώτερο γιὰ τοὺς θερμῶς πιστεύοντας στὸν Χριστὸ νὰ σώσουν τὴν ψυχή τους, νὰ περισώσουν τὴν ζωή τους, ὅταν τοὺς δοθῇ ἡ εὐκαιρία τῆς ὁμολογίας καὶ τοῦ μαρτυρίου. Οἱ ἀρνητὲς τοῦ Χριστοῦ εἶναι ἐραστὲς τοῦ βίου καὶ οἱ ἐραστὲς τοῦ Χριστοῦ εἶναι ἀρνητὲς τοῦ βίου γιὰ χάρη Του. Καὶ οἱ μὲν καὶ οἱ δὲ ἀγαποῦν τὴν ζωή, πρᾶγμα διόλου μεμπτό. Ὅμως οἱ τελευταῖοι τὴν βάζουν σὲ δεύτερη μοῖρα, γιὰ νὰ ἐξασφαλίσουν νωρίτερα τὸ πρῶτο καὶ ἀνώτερο, ἀπὸ τὸ ὁποῖο τίποτε δὲν μπορεῖ νὰ τοὺς χωρίσῃ, οὔτε θλῖψις, οὔτε στενοχωρία ἢ διωγμὸς ἢ λιμὸς ἢ γυμνότης ἢ κίνδυνος ἢ μάχαιρα, ὅπως λέγει ὁ Ἀπόστολος Παῦλος, ἀλλὰ καὶ τίποτε τερπνὸ καὶ μάταιο τοῦ κόσμου τούτου. Ἀκολουθοῦν τὸν Χριστὸ καὶ αἴρουν τὸν Σταυρὸ τῆς ὁμολογία Του. Ξέρουν ὅτι, κι ἂν πεθάνουν βιολογικά, θὰ ζήσουν ἀληθινὰ κοντά Του.

Τὸν τελευταῖο καιρὸ παρακολουθεῖ ἡ κοινὴ γνώμη τὴν σφαγὴ ὀρθοδόξων καὶ χριστιανῶν ἄλλων ὁμολογιῶν σὲ χῶρες, ὅπου κυριαρχεῖ ὁ ἰσλαμισμός. Τὸ μῖσος καὶ ἡ κακία τῶν πλανεμένων φανατικῶν θὰ τοὺς κατατάξῃ αὐτομάτως καὶ αὐτοδικαίως στὴν αἰώνια κόλαση, ἀπ’ ὅπου θὰ βλέπουν λάμποντες ὑπὲρ τὸν ἤλιον τοὺς ἁγίους μάρτυρες δίπλα στὸν Θεό. Στὰ ἔσχατα χρόνια ὁ πόλεμος τῶν δαιμόνων κατὰ τῆς ἀληθείας γίνεται ὁλοένα καὶ σκληρότερος μὲ τάσεις κορύφωσης σὲ ἡμέρες Ἀποκαλύψεως. Ὁ φθόνος τοῦ πονηροῦ κατὰ τῶν ὀρθοδόξων μεγαλώνει, καθὼς πλησιάζει τὸ τέλος τῆς ἱστορίας. Δὲν θὰ σᾶς χαϊδέψω τὰ αὐτιά, ἀδελφοί μου, δὲν θὰ σᾶς πῷ ῥομαντικὰ λόγια. Πρέπει ἐπιτέλους νὰ ἀνδρωθῆτε πνευματικὰ καὶ νὰ κοιτάξετε τὴν ἀλήθεια κατάματα, τὴν ἀλήθεια ποὺ εἶναι πολὺ σκληρή! Δὲν θὰ ντραπῷ καὶ δὲν θὰ φοβηθῷ νὰ πῷ ὅτι κάποιοι ἀπὸ ἐσᾶς θὰ μαρτυρήσουν γιὰ τὸν Χριστό, ἴσως ὁρισμένοι -ἀλίμονο- νὰ Τὸν ἀπαρνηθοῦν. 

Οἱ καιροὶ εἶναι πονηροί, δύσκολοι, καὶ χρειάζεται γενναιότητα καὶ σωστὴ ἐπιλογή, ἂν θέλουμε νὰ σωθοῦμε. Κάποιοι θὰ γίνουν ἅγιοι, κάποιοι ἀπὸ ἐσᾶς, κάποια ἀπὸ τὰ παιδιά σας καὶ τὰ ἐγγόνια σας, ἐνῷ ἄλλοι θὰ κατακριθοῦν καὶ θὰ καταδικαστοῦν σὲ κόλαση αἰώνια. Τὰ πράγματα μὲ τὸν Χριστὸ εἶναι ξεκάθαρα. Δὲν ὑπάρχει τρίτη ἐπιλογή. Ἢ μὲ τὸν Χριστό μας ἢ μὲ τὸν διάβολο. Ἢ μὲ τὸν Σταυρό μας ἢ μὲ τὴν κοσμικὴ ζωή μας. Σαφῶς καὶ δὲν θὰ κληθοῦν ὅλοι νὰ Τὸν ὁμολογήσουν μὲ τὸ αἷμα τους, σαφῶς καὶ ἡ ὁμολογία τοῦ Χριστοῦ, ἡ ἁγιότητα, ἡ σωτηρία, δὲν ἐξαντλοῦνται στὸν θάνατο. Μποροῦμε καὶ πρέπει πρωτίστως νὰ Τὸν ὁμολογοῦμε μὲ τὴν ζωή μας, μὲ τὴν μετάνοιά μας, μὲ τὴν συμμετοχή μας στὰ θεῖα μυστήρια, μὲ τὴν στάση μας ἀπέναντι στὸν κόσμο, μὲ τὸν τρόπο ποὺ πολιτευόμαστε μέσα σ’ αὐτόν. Ὁπωσδήποτε ὅμως, ἂν κληθοῦμε, νὰ Τὸν ὁμολογήσουμε καὶ μὲ τὸ αἷμα μας. 

Ὁ Χριστὸς μᾶς διεκδικεῖ· μᾶς διεκδικεῖ γιὰ τὸ δικό μας καλό, γιὰ νὰ μᾶς χαρίσῃ τὴν σωτηρία. Μακάρι ὅλοι νὰ ἀνταποκριθοῦμε θετικῶς, ὥστε νὰ διεκδικήσουμε κι ἐμεῖς τὴν θεότητά Του κατὰ χάριν.

π. Στυλιανός Μακρής