Σάββατο 21 Μαΐου 2016

Κυριακή του παραλύτου: Δεν έχουμε άνθρωπο; έχουμε όμως Θεάνθρωπο!



λόκληρη ζωή μας εναι μία λληλουχία συνεχν πιθυμιν. Τ εναι μας συνίσταται στ θέλειν κα μ θέλειν. Μλλον δ κα τ μ θέλειν εναι κα ατ ποτέλεσμα θελήσεως. Ταυτιζόμαστε μ τ «θέλω» μας, δελφοί μου, καθς ατ ποτελον κφάνσεις τς προσωπικότητός μας. Χωρς θέλημα τ πόβαθρο το νθρωπίνου προσώπου κατάῤῥέει. Στ σημεριν εαγγελικ νάγνωσμα τ λαχταριστ «θέλω» το παραλύτου στν ρώτηση το Κυρίου, ν θελε ν γίν καλά, εναι ατονόητο. νας ταλαιπωρημένος γι τριάντα κτ χρόνια σθενς δίνει μία λλη παράμετρο στ διάσταση τς πιθυμίας του: «Δν χω, Κύριε, νθρωπο, γι ν μ βάλ στ θαυματουργικ δεξαμενή»· τουτέστιν: «γ θέλω ν γίνω καλά, μως κανένας δν θέλει ν μ βοηθήσ ν γίνω καλά».

Τ «θέλω» τν νθρώπων, ο πιθυμίες τους, διαμορφώνουν τν στορία. Κα στορία εναι τ χωροχρονικ πλαίσιο λληλοσυγκρούσεων κα ταύτισης πιθυμιν. ,τι κακ κα ,τι καλ γίνεται στηρίζεται στς πιθυμίες μας, πο ποτελον κφραση τς φυσικς μας δύναμης ν θέλουμε, δηλαδ τς θελήσεώς μας. Τ θέλημά μας διαπνέεται π τ «μορα» τς αωνιότητος. Τι σημαίνει ατό; Σημαίνει τι ατ πο θέλουμε, μέχρι τ στιγμ πο πλέον δν τ θέλουμε, τ θέλουμε γι πάντα. ν λόγου χάριν θέλουμε τν μαρτία, σχέτως ν κάποια στιγμ τν βαρεθομε τν μισήσουμε, στ χρονικ διάστημα πο τν τεκμηριώνουμε μ τν πράξη μας ς ποτέλεσμα θελήσεως, τν θέλουμε π τν προϋπόθεση τς διάρκειας. χι μόνον στορία γενικς, λλ κα προσωπική μας ζω εναι μία συνεχς ναλλαγ πιθυμιν. ταν μως πεθαίνουμε, τ θέλημά μας παγιώνεται σ ατ πο μέχρι τν τελευταα στιγμ το βίου μας πιθυμούσαμε. Ατ δν σημαίνει πς καταργεται μ τν θάνατο τ φυσικ γνωμικ θέλημα το νθρώπου· πλς ριστικοποιεται στν προοπτικ τς αωνιότητος. ν λόγου χάριν γαπ τν Χριστό, πεθαίνοντας, θ συνεχίσω ν Τν γαπ κόμη περισσότερο κα μάλιστα αωνίως. ν Τν ποστρέφομαι σ ατν τν ζωή, θέα Του θ μο δημιουργ περισσότερη ποστροφ κα αωνίως θ θέλω ν ζ μακρυά Του. Γι’ ατν τν λόγο Παναγία μας κκλησία προτρέπει τν καθένα μας ν ναρμονίσ γι τν σκοπ ατ τ θέλημά του πρς τ σωτήριο κα ποτ γωϊστικ θέλημα το Θεο κα ταυτόχρονα Τν παρακαλε ν μς παραλάβ «ν μετανοί κα ξομολογήσει».
Γι ν τ καταλάβουμε, ς δομε τ παράδειγμα το γίου ληστο στ Γολγοθά. Καθ’ λη του τν ζω θελε τ γκλημα, τν δικία, τν δονή, τν μαρτία. Λίγες στιγμς πρν π τν θάνατό του θέλησε τν μετάνοια. Μ ατν πορεύθηκε στν λλη ζωή, ν τ πολύχρονα ντίθετα θελήματα παυσαν ν πάρχουν. Τρα βέβαια θ ωτήσετε τι σχέση χουν λα ατ μ τ σημεριν εαγγελικ νάγνωσμα.
Λοιπόν, δελφοί μου· εμαστε λοι παράλυτοι πνευματικς, λλ δυστυχς δν θέλουμε τν θεραπεία μας. Κα μάλιστα μες σ σύγκριση μ τν παράλυτο τς Βηθεσδ εμαστε σ πολ καλύτερη κατάσταση, διότι μες «χομεν νθρωπον». Ναι, χουμε νθρωπο, γι ν συνδράμ στν παραλυσία μας, γι ν μς βουτήξ στ δεξαμεν τς χάριτος, στν κολυμβήθρα το λέους. Εναι δικός μας νθρωπος, νθρωπός μας, φίλος κα δελφς κα πατέρας κα ατρς κα σωτήρας· εναι Ατς πο γινε νθρωπος γι τν καθένα μας, Κύριός μας ησος Χριστός. λλ’ χουμε κι λλους δικούς μας νθρώπους, γι ν μς βοηθήσουν. Εναι Κυρία Θεοτόκος κα Παναγία μας, εναι ο γιοί μας, πο μς φωνάζουν ν τος καλέσουμε σ βοήθεια, γι ν μς βάλουν στ δεξαμεν τν θαυμάτων· εναι ο ερες μας, πο προθυμοποιονται ν μς βουτήξουν στν κολυμβήθρα τν μυστηρίων· εναι ο ξομολόγοι, πο θ χαρον ν μς βαπτίσουν μέσα στ καρδιακ δωρ τς μετανοίας, γι ν ξέλθουμε γιες, «μηκέτι μαρτάνοντες».
Πόσα χρόνια περίμενε παράλυτος τς Βηθεσδ τν θεραπεία του! Πόση πομον εχε ατς ταλαίπωρος νθρωπος! «νθρωπον οκ εχε»· κι μως, να! Χριστς γινε νθρωπός του! μες τι περιμένουμε; Πότε θ ζητήσουμε π τν δικό μας νθρωπο, τν Κύριό μας, κα π τος δικούς μας νθρώπους, τν Θεοτόκο, τος γίους, τος ερες μας, τν δική τους βοήθεια; Πόσο κοντά μας εναι! κι μως μες παράλυτοι, ξαπλωμένοι στ κρεβάτι τς κνηρίας, θέλουμε διαρκς ατ πο μς χωρίζουν αωνίως π τν Θεό.
ωτοσαν τν φιλόσοφο Διογένη, τί ψαχνε μ τ φανάρι ναμμένο μεσημεριάτικα κι κενος παντοσε: «νθρωπο γυρεύω». Ατν πο ψαχνε Διογένης, ξιώθηκε ν δ κα ν συνομιλήσ παράλυτος τς Βηθεσδά. «Σήκω πάνω, πάρε τ κρεβάτι σου κα περπάτα», το επε κενος. «Σήκω πάνω, πάρε τν καρδιά σου κα περπάτα τ δρόμο το Πνεύματος, πο θ σ δηγήσ στ λύτρωση», λέγει κα σ λους μς τος σωματικ γιες κα ταλαιπώρους σθενες π τν ναλγησία τς γάπης, τν παραλυσία τς ψυχς μας, τν μέλεια γι τν σωτηρία μας. ς κούσουμε τ φωνή Του, δελφοί μου, κα θ γίνουμε κι μες γιες.

π. Στυλιανός Μακρής

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...