Πέμπτη 30 Μαρτίου 2017

Ο Ακάθιστος Ύμνος




κάθιστος μνος εναι «Κοντάκιον». «Κοντάκια» παλαιότερα λέγοντο λόκληροι μνοι, νάλογοι πρς τος «Κανόνες». νομασία φείλεται μλλον στ κοντ ξύλο π το ποίου τυλίσσετο μεμβράνη πο περιεχε τν μνο. Τ πρτο τροπάριο λέγετο «προοίμιο» «κουκούλιο» κα τ κολουθοντα λέγοντο «οκοι», σως διότι λόκληρος μνος θεωρετο ς σύνολο οκοδομημάτων φιερωμένων στ μνήμη κάποιου γίου. Κοντάκιο λέγεται συνήθως σήμερα τ πρτο τροπάριο νς τέτοιου μνου.
κάθιστος μνος περιέχει προοίμιο κα 24 «οκους». Τ προοίμιό του σήμερα εναι τό: «Τ περμάχω Στρατηγ».
«κροστιχίδα» το μνου εναι λφαβητική, δηλαδ κολουθε τ σειρ τν γραμμάτων Α΄, Β΄, Γ΄, Δ΄ ως Ω΄.
 «φύμνιο» λέγεται τελευταία φράσις το μνου πο παναλαμβάνει λαός.  «φύμνια» κάθιστος μνος χει δυό: Τ «Χαρε, Νύφη νύμφευτε» στος περιττος «οκους» (1,3,5,7,κτλ) κα τ «λληλούϊα» στος ρτίους (2,4,6,8 κτλ).
κάθιστος μνος ρχίζει μ τν Εαγγελισμ τς Θεοτόκου κα πειτα ναφέρεται σ λλα γεγονότα, πως τς σαρκώσεως το Ποιητς πο ν μν πιδέχεται ντιρρήσεις δν δόθηκε μέχρι σήμερα. Ο περισσότεροι θεωρον τν μνο ς ργο το Ρωμανο το Μελδο.
Κατ τ τος 626 Κωνσταντινούπολη πολιορκήθηκε π τος Πέρσες κα βάρους. βασιλέας ράκλειος πουσίαζε στ Μικρ σία σ πόλεμο κατ τν Περσν. Τότε φρούραρχος Βνος μαζ μ τν Πατριάρχη Σέργιο νέλαβαν τν περάσπιση τς ατοκρατορίας. Πατριάρχης περιέτρεχε τ πόλη μ τν εκόνα τς Παναγίας κα νεθάρρυνε τ πλήθη κα τος μαχητές. Ξαφνικ γινε φοβερς νεμοστρόβιλος πο κατέστρεψε τν χθρικ στόλο κα τ νύκτα τς 7ης πρς τν 8η Αγούστου, ναγκάσθηκαν ν φύγουν πρακτοι. λας πανηγυρίζοντας τ σωτηρία του, συγκεντρώθηκε στ Να τς Παναγίας τν Βλαχερνν κα λοι ρθιοι ψαλλαν τν π τότε λεγόμενο «κάθιστο» μνο στν Παναγία, ποδίδοντας τ «νικητήρια» κα τν εγνωμοσύνη τους στν «περμάχω Στρατηγ».
κάθιστος μνος ψάλλεται π τότε τμηματικ στς πρτες τέσσερις Παρασκευς τς Μεγάλης Σαρακοστς κα λόκληρος τν Πέμπτη βδομάδα τν Νηστειν. 
κάθιστος μνος εναι να ριστούργημα τς παγκοσμίου θρησκευτικς ποιήσεως κα δημοφιλέστατος.


γγελος πρωτοστάτης,
ο
ρανόθεν πέμφθη,
ε
πεν τ Θεοτόκω τ Χαρε·
κα
σν τ σωμάτ φων,
σωματούμενόν σε θεωρ
ν, Κύριε,
ξίστατο κα στατο,
κραυγάζων πρ
ς Ατν τοιατα·
Χα
ρε, δ' ς χαρ κλάμψει,
χα
ρε, δι' ς ρ κλείψει.
Χα
ρε, το πεσόντος δάμ νάκλησις,
χα
ρε, τν δακρύων τς Εας λύτρωσις.
Χα
ρε, ψος δυσανάβατον θρωπίνοις λογισμος,
χα
ρε, βάθος δυσθεώρητον κα γγέλων φθαλμος.
Χα
ρε, τι πάρχεις Βασιλέως καθέδρα,
χα
ρε, τι βαστάζεις τν βαστάζοντα πάντα.
Χα
ρε, στρ μφαίνων τν λιον,
χα
ρε, γαστρ νθέου σαρκώσεως.
Χα
ρε, δι' ς νεουργεται κτίσις,
χα
ρε, δι' ς βρεφουργεται Κτίστης.
Χα
ρε, Νύμφη νύμφευτε.

Βλέπουσα
γία,
αυτήν ν γνεί,
φησ
τ Γαβριλ θαρσαλέως·
τ
παράδοξόν σου τς φωνς,
δυσπαράδεκτόν μου τ
ψυχ φαίνεται·
σπόρου γρ συλλήψεως,
τ
ν κύησιν πς λέγεις κράζων·
λληλούια.

Γν
σιν γνωστον γνναι,
Παρθένος ζητοσα,
βόησε πρς τν λειτουργοντα·
κ λαγόνων γνν,
υ
ον πς σται τεχθναι δυνατόν;
λέξον μοι.
Πρ
ς ν κενος φησεν ν φόβ,
πλ
ν κραυγάζων οτω·
Χα
ρε, βουλς πορρήτου μύστις,
χα
ρε, σιγς δεομένων πίστις.
Χα
ρε, τν θαυμάτων Χριστο τ προοίμιον,
χα
ρε, τν δογμάτων ατο τ κεφάλαιον.
Χα
ρε, κλμαξ πουράνιε, δι' ς κατέβη Θεός,
χα
ρε, γέφυρα μετάγουσα π γς πρς ορανόν.
Χα
ρε, τ τν γγέλων πολυθρύλητον θαμα,
χα
ρε, τ τν δαιμόνων πολυθρήνητον τραμα.
Χα
ρε, τ φς ρρήτως γεννήσασα,
χα
ρε, τ πς μηδένα διδάξασα.
Χα
ρε, σοφν περβαίνουσα γνσιν,
Χα
ρε, πιστν καταυγάζουσα φρένας.
Χα
ρε, Νύμφη νύμφευτε.

Δύναμις το
ψίστου,
πεσκίασε τότε,
πρ
ς σύλληψιν τ πειρογάμω·
κα
τν εκαρπον ταύτης νηδύν,
ς γρν πέδειξεν δν πασι,
το
ς θέλουσι θερίζειν σωτηρίαν,
ν τ ψάλλειν οτως·
λληλούια.

χουσα θεοδόχον,
Παρθένος τν μήτραν,
νέδραμε πρς τν λισάβετ.
Τ
δ βρέφος κείνης εθς πιγνόν,
τ
ν ταύτης σπασμν χαιρε,
κα
λμασιν ς σμασιν,
βόα πρς τν Θεοτόκον·
Χα
ρε, βλαστο μάραντου κλμα,
χα
ρε, καρπο κήρατου κτμα.
Χα
ρε, γεωργν γεωργοσα φιλάνθρωπον,
χα
ρε, φυτουργν τς ζως μν φύουσα,
Χα
ρε, ρουρα βλαστάνουσα εφορίαν οκτιρμν,
χα
ρε, τράπεζα βαστάζουσα εθηνίαν λασμν.
Χα
ρε, τι λειμνα τς τρυφς ναθάλλεις,
χα
ρε, τι λιμένα τν ψυχν τοιμάζεις.
Χα
ρε, δεκτν πρεσβείας θυμίαμα,
χα
ρε, παντός το κόσμου ξίλασμα.
Χα
ρε, Θεο πρς θνητος εδοκία,
χα
ρε, θνητν πρς Θεν παρρησία.
Χα
ρε, Νύμφη νύμφευτε.

Ζάλην
νδοθεν χων,
λογισμ
ν μφιβόλων,
σώφρων ωσφ ταράχθη·
πρ
ς τν γαμόν σ θεωρν,
κα
κλεψίγαμον πονον μεμπτε·
μαθ
ν δέ σου τν σύλληψιν,
κ Πνεύματος γίου,
φη·
λληλούια.

κουσαν o ποιμένες,
τ
ν γγέλων μνούντων,
τ
ν νσαρκον Χριστο παρουσίαν·
κα
δραμόντες ς πρς ποιμένα,
θεωρο
σι τοτον ς μνν μωμον,
ν γαστρ τς Μαρίας βοσκηθέντα,
ν μνοντες επον·
Χα
ρε, μνο κα Ποιμένος Μτερ,
χα
ρε, αλ λογικν προβάτων.
Χα
ρε, οράτων χθρν μυντήριον,
χα
ρε, Παραδείσου θυρν νοικτήριον.
Χα
ρε, τι τ οράνια συναγάλλεται τ γ,
χα
ρε, τι τ πίγεια συγχορεύει ορανος.
Χα
ρε, τν ποστόλων τ σίγητον στόμα,
χα
ρε, τν θλοφόρων τ νίκητον θάρσος.
Χα
ρε, στερρν τς πίστεως ρεισμα,
χα
ρε, λαμπρν τς Χάριτος γνώρισμα.
Χα
ρε, δι' ς γυμνώθη δης,
χα
ρε, δι' ς νεδύθημεν δόξαν.
Χα
ρε, Νύμφη νύμφευτε.

Θεοδρόμον
στέρα,
θεωρήσαντες Μάγοι,
τ
τούτου κολούθησαν αγλ·
κα
ς λύχνον κρατοντες ατόν,
δι' α
το ρεύνων κραταιν νακτα,
κα
φθάσαντες τν φθαστον,
χάρησαν ατ βοντες·
λληλούια.

δον παδες Χαλδαίων,
ν χερσ τς Παρθένου,
τ
ν πλάσαντα χειρ τος νθρώπους·
κα
Δεσπότην νοοντες ατόν,
ε
κα δούλου μορφν λαβεν,
σπευσαν τος δώροις θεραπεσαι,
κα
βοσαι τ Ελογημέν·
Χα
ρε, στέρος δύτου Μήτηρ,
χα
ρε, αγ μυστικς μέρας.
Χα
ρε, τς πάτης τν κάμινον σβέσασα,
χα
ρε, τς Τριάδος τος μύστας φωτίζουσα.
Χα
ρε, τύραννον πάνθρωπον κβαλοσα τς ρχς,
χα
ρε, Κύριον φιλάνθρωπον πιδείξασα Χριστόν.
Χα
ρε, τς βαρβάρου λυτρουμένη θρησκείας,
χα
ρε, το βορβόρου ρυομένη τν ργων.
Χα
ρε πυρς προσκύνησιν παύσασα,
χα
ρε, φλογς παθν παλλάττουσα.
Χα
ρε, πιστν δηγ σωφροσύνης,
χα
ρε, πασν γενεν εφροσύνη.
Χα
ρε, Νύμφη νύμφευτε.

Κήρυκες θεοφόροι,
γεγονότες ο
Μάγοι,
πέστρεψαν ες τν Βαβυλνα,
κτελέσαντές σου τν χρησμόν,
κα
κηρύξαντές σε τν Χριστν πασιν,
φέντες τν ρώδην ς ληρώδη,
μ
εδότα ψάλλειν·
λληλούια.

Λάμψας
ν τ Αγύπτ,
φωτισμ
ν ληθείας δίωξας,
το
ψεύδους τ σκότος·
τ
γρ εδωλα ταύτης Σωτήρ,
μ
νέγκαντά σου τν σχν πέπτωκεν,
ο
τούτων δ ρυσθέντες,
βόων πρς τν Θεοτόκον·
Χα
ρε, νόρθωσις τν νθρώπων,
χα
ρε, κατάπτωσις τν δαιμόνων.
Χα
ρε, τν πάτης τν πλάνην πατήσασα,
χα
ρε, τν εδώλων τν δόξαν λεγξασα.
Χα
ρε, θάλασσα ποντίσασα Φαρα τν νοητόν,
χα
ρε, πέτρα ποτίσασα τος διψντας τν ζων.
Χα
ρε, πύρινε στλε δηγν τος ν σκότει,
χα
ρε, σκέπη το κόσμου πλατυτέρα νεφέλης.
Χα
ρε, τροφ το μάνα διάδοχε,
χα
ρε, τρυφς γίας διάκονε.
Χα
ρε, γ τς παγγελίας,
χα
ρε, ξ ς ρέει μέλι κα γάλα.
Χα
ρε, Νύμφη νύμφευτε.

Μέλλοντος Συμε
νος,
το
παρόντος αἰῶνος,
μεθίστασθαι το
πατενος,
πεδόθης ς βρέφος ατ,
λλ' γνώσθης τούτω κα Θες τέλειος·
διόπερ
ξεπλάγη σου τν ρρητον σοφίαν,
κράζων·
λληλούια.

Νέαν
δειξε κτίσιν,
μφανίσας Κτίστης,
μν τος π' ατο γενομένοις·
ξ σπόρου βλαστήσας γαστρός,
κα
φυλάξας ταύτην,
σπερ ν φθορον,
να τ θαμα βλέποντες,
μνήσωμεν ατν βοντες·
Χα
ρε, τ νθος τς φθαρσίας,
χα
ρε, τ στέφος τς γκρατείας.
Χα
ρε, ναστάσεως τύπον κλάμπουσα,
χα
ρε, τν γγέλων τν βίον μφαίνουσα.
Χα
ρε, δένδρον γλαόκαρπον, ξ ο τρέφονται πιστοί,
χα
ρε, ξύλον εσκιόφυλλον, φ' ο σκέπονται πολλοί.
Χα
ρε, κυοφοροσα δηγν πλανωμένοις,
χα
ρε, πογεννσα λυτρωτν αχμαλώτοις.
Χα
ρε, Κριτο δικαίου δυσώπησις,
χα
ρε, πολλν πταιόντων συγχώρησις.
Χα
ρε, στολ τν γυμνν παρρησίας,
χα
ρε, στοργ πάντα πόθον νικσα.
Χα
ρε, Νύμφη νύμφευτε.

Ξένον τόκον
δόντες,
ξενωθ
μεν το κόσμου, τν νον ες ορανν μεταθέντες·
δι
τοτο γρ ψηλς Θεός,
π γς φάνη ταπεινς νθρωπος·
βουλόμενος
λκύσαι πρς τ ψος,
το
ς ατ βοώντας·
λληλούια.

λως ν ν τος κάτω,
κα
τν νω οδόλως πν,
περίγραπτος Λόγος·
συγκατάβασις γ
ρ θεϊκή,
ο
μετάβασις τοπικ γέγονε,
κα
τόκος κ Παρθένου θεολήπτου,
κουούσης τατα·
Χα
ρε, Θεο χωρήτου χώρα,
χα
ρε, σεπτο μυστηρίου θύρα.
Χα
ρε, τν πίστων μφίβολον κουσμα,
χα
ρε, τν πιστν ναμφίβολον καύχημα.
Χα
ρε, χημα πανάγιον το π τν Χερουβείμ,
χα
ρε, οκημα πανάριστον το π τν Σεραφείμ.
Χα
ρε, τναντία ες τατ γαγοσα,
χα
ρε, παρθενίαν κα λοχείαν ζευγνσα.
Χα
ρε, δι' ς λύθη παράβασις,
χα
ρε, δι' ς νοίχθη παράδεισος.
Χα
ρε, κλες τς Χριστο βασιλείας,
χα
ρε, λπς γαθν αωνίων.
Χα
ρε, Νύμφη νύμφευτε.

Π
σα φύσις γγέλων,
κατεπλάγη τ
μέγα,
τ
ς σς νανθρωπήσεως ργον·
τ
ν πρόσιτον γρ ς Θεόν,
θεώρει πσι προσιτν νθρωπον,
μν μν συνδιάγοντα,
κούοντα δ παρ πάντων οτως·
λληλούια.

Ρήτορας πολυφθόγγους,
ς χθύας φώνους,
ρμεν π σο Θεοτόκε·
ποροσι γρ λέγειν,
τ
πς κα Παρθένος μένεις,
κα
τεκεν σχυσας·
μες δ τ μυστήριο ν θαυμάζοντες,
πιστ
ς βομεν·
Χα
ρε, σοφίας Θεο δοχεον,
χα
ρε, προνοίας ατο ταμεον.
Χα
ρε, φιλοσόφους σόφους δεικνύουσα,
χα
ρε, τεχνολόγους λόγους λέγχουσα.
Χα
ρε, τ μωράνθησαν ο δεινο συζητηταί,
χα
ρε, τι μαράνθησαν ο τν μύθων ποιηταί.
Χα
ρε, τν θηναίων τς πλοκς διασπσα,
χα
ρε, τν λιέων τς σαγήνας πληροσα.
Χα
ρε, βυθο γνοίας ξέλκουσα,
χα
ρε, πολλος ν γνώσει φωτίζουσα.
Χα
ρε, λκς τν θελόντων σωθναι,
χα
ρε, λιμν τν το βίου πλωτήρων.
Χα
ρε, Νύμφη νύμφευτε.

Σ
σαι θέλων τν κόσμον,
τν λων κοσμήτωρ,
πρ
ς τοτον ατεπάγγελτος λθε·
κα
ποιμν πάρχων ς Θεός,
δι'
μς φάνη καθ' μς νθρωπος·
μοί γρ τ μοιον καλέσας,
ς Θες κούει·
λληλούια.

Τε
χος ε τν παρθένων,
Θεοτόκε Παρθένε,
κα
πάντων τν ες σ προστρεχόντων.
γρ το ορανο κα τς γς,
κατεσκεύασέ σε ποιητής,
χραντε,
ο
κήσας ν τ μήτρα σου,
κα
πάντας σοι προσφωνεν διδάξας·
Χα
ρε, στήλη τς παρθενίας,
χα
ρε, πύλη τς σωτήριας.
Χα
ρε, ρχηγ νοητς ναπλάσεως,
χα
ρε, χορηγ θεϊκς γαθότητος.
Χα
ρε, σ γρ νεγέννησας τος συλληφθέντας ασχρς,
χα
ρε, σ γρ νουθέτησας τος συληθέντας τν νον.
Χα
ρε, τν φθορέα τν φρενν καταργοσα,
χα
ρε, τν σπορέα τς γνείας τεκοσα.
Χα
ρε, παστάς σπόρου νυμφεύσεως,
χα
ρε, πιστος Κυρί ρμόζουσα.
Χα
ρε, καλ κουροτρόφε παρθένων,
χα
ρε, ψυχν νυμφοστόλε γίων.
Χα
ρε, Νύμφη νύμφευτε.

μνος πας ττται,
συνεκτείνεσθαι σπεύδων,
τ
πλήθει τν πολλν οκτιρμν σου·
σαρίθμους γρ τ ψάμμ δάς,
ν προσφέρωμέν σοι, Βασιλε γιε,
ο
δν τελομεν ξιον,
ν δέδωκας μν τος σο βοσιν·
λληλούια.

Φωτοδόχον λαμπάδα,
το
ς ν σκότει φανεσαν,
ρμεν τν γίαν Παρθένον·
τ
γρ υλον πτουσα φς,
δηγε πρς γνσιν θεϊκν παντας,
α
γ τν νον φωτίζουσα,
κραυγ
δ τιμωμένη τατα·
Χα
ρε, κτς νοητο λίου,
χα
ρε, βολς το δύτου φέγγους.
Χα
ρε, στραπ τς ψυχς καταλάμπουσα,
χα
ρε, ς βροντ τος χθρος καταπλήττουσα.
Χα
ρε, τι τν πολύφωτον νατέλλεις φωτισμόν,
Χα
ρε, τι τν πολύρρυτον ναβλύζεις ποταμόν.
Χα
ρε, τς κολυμβήθρας ζωγραφοσα τν τύπον,
χα
ρε, τς μαρτίας ναιροσα τν ρύπον.
Χα
ρε, λουτρ κπλυνων συνείδησιν,
χα
ρε, κρατρ κιρνν γαλλίασιν.
Χα
ρε, σμ τς Χριστο εωδίας,
χα
ρε, ζω μυστικς εωχίας.
Χα
ρε, Νύμφη νύμφευτε.

Χάριν δο
ναι θελήσας,
φλημάτων ρχαίων,
πάντων χρεωλύτης νθρώπων,
πεδήμησε δι’αυτο,
πρ
ς τος ποδήμους τς ατο Χάριτος·
κα
σχίσας τ χειρόγραφον,
κούει παρ πάντων οτως·
λληλούια.

Ψάλλοντές σου τ
ν τόκον,
νυμνομέν σε πάντες,
ς μψυχον ναόν, Θεοτόκε.
ν τ σ γρ οκήσας γαστρί,
συνέχων πάντα τ χειρ Κύριος,
γίασεν, δόξασεν, δίδαξε βον σο πάντας·
Χα
ρε, σκην το Θεο κα Λόγου,
χα
ρε, γία γίων μείζων.
Χα
ρε, κιβωτ χρυσωθεσα τ Πνεύματι,
χα
ρε, θησαυρ τς ζως δαπάνητε.
Χα
ρε, τίμιον διάδημα βασιλέων εσεβν,
χα
ρε, καύχημα σεβάσμιον ερέων ελαβν.
Χα
ρε, τς κκλησίας σάλευτος πύργος,
χα
ρε, τς Βασιλείας τ πόρθητον τεχος.
Χα
ρε, δι' ς γείρονται τρόπαια,
χα
ρε, δι' ς χθρο καταπίπτουσι.
Χα
ρε, χρωτς το μο θεραπεία,
χα
ρε, ψυχς τς μς σωτηρία.
Χα
ρε, Νύμφη νύμφευτε.

πανύμνητε Μτερ,
τεκοσα τν πάντων γίων,
γιώτατον Λόγον·
δεξαμένη γ
ρ τν νν προσφοράν,
π πάσης ρσαι συμφορς παντας,
κα
τς μελλούσης λύτρωσαι κολάσεως,
το
ς σο βοντας·
λληλούια.

πολυτίκιον. χος πλ. δ’. Ατόμελον.
Τ
προσταχθν μυστικς λαβν ν γνώσει, ν τ σκην το ωσφ σπουδ πέστη, σώματος λέγων τ πειρογάμ· κλίνας τ καταβάσει τος ορανούς, χωρεται ναλλοιώτως λος ν σοί· ν κα βλέπων ν μήτρ σου, λαβόντα δούλου μορφήν, ξίσταμαι κραυγάζειν σοι· Χαρε Νύμφη νύμφευτε.

Κοντάκιον. χος πλ. δ’. Ατόμελον.
Τ περμάχ στρατηγ τ νικητήρια
ς λυτρωθεσα τν δεινν εχαριστήρια
ναγράφω σοι πόλις σου Θεοτόκε.
λλ’ ς χουσα τ κράτος προσμάχητον
κ παντοίων με κινδύνων λευθέρωσον,
να κράζω σοι· Χαρε Νύμφη νύμφευτε.

Μεγαλυνάριον.
μνοις ν αΰπνοις ο εσεβες, καθίστ στάσει, νυμνομεν πανευλαβς, τν πρς τν λαόν σου, θερμήν σου προστασίαν, Παρθένε Θεοτόκε, μν βοήθεια.


πηγή:εδώ

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...