Σάββατο 23 Φεβρουαρίου 2013

Κυριακὴ Τελώνου καὶ Φαρισαίου:Φαρισαϊκὲς ἀρετές καὶ τελωνικὴ μετάνοια.



 Ανοίγοντας κα πάλι τ Τριώδιο, γία μας κκλησία μς παρουσιάζει τν διδακτικ παραβολ το τελώνη κα το φαρισαίου, θέλοντας ν μς πενθυμίσ τι ο νθρώπινες ρετές, γι ν δηγήσουν στ δικαίωση, πρέπει ν συμπορεύονται μ τν μετάνοια.
κούσαμε σήμερα πολλ γι τς ρετς το φαρισαίου, λλ τίποτα γι τ μετάνοιά του. κούσαμε πίσης γι τ μετάνοια το τελώνη, λλ γι καμία ρετή του. Στν ψυχ νς θικ σκεπτόμενου κα νεργοντος νθρώπου δημιουργονται ο ξς πορίες: «Εναι τελικ χρηστες ο ρετές; φαρισαος νήστευε κα κανε φιλανθρωπίες· μάταια κοπίασε; Γιατί δν δικαιώθηκε κι κενος γι τ καλά του ργα, λλ μόνον τελώνης πο δν εχε καμία ρετή, λλ ρκέστηκε ν πιζητ τ λεος το Θεο;». Σ ατς τς πορίες χρειάζεται ν παντήσουμε μ προσοχή.


Τν περίπτωση το φαρισαίου χαρακτηρίζει τ ασθημα τς ατοδικαίωσης. Εναι καλς ο ρετές του, ζηλευτές, ποδεκτές κα διόλου ποῤῥιπτέες. πομονώνονται μως κα πολυτοποιονται στ συνείδησή του ς ατοσκοπός. κπίπτουν στ διάσταση το τυπικο χρέους. φαρισαος δν περιμένει δικαίωση π τν Θεό· το ρκε ν τν δικαιώσουν τ ργα του. Γι’ ατ κα μετάνοια εναι «κ περισσο»· δν τν χει νάγκη· εναι θικός, νομοταγής, βαθι θρησκευόμενος, ναθρεμμένος στος κόλπους τς θρησκευτικς κοινότητος· φαρμόζει τ νόμο στ κέραιο σύμφωνα μ τ γράμμα το νόμου· ασθάνεται εσεβής· πιθυμε ν εναι, λλ κα ν φαίνεται, δίκαιος νώπιον Θεο κα νθρώπων, μλλον δ κα περισσότερο νώπιον κείνων, ς νθρωπάρεσκος· καυχησιολογε, γιατ παιτε τν ναγνώριση ς δικαίου π τος συμπροσευχομένους του.
τελώνης στερεται ργων γαθν. Εναι μως νας μαρτωλς μ βαθει ασθηση τς μαρτωλότητός του, μ πίγνωση τν πολλν σφαλμάτων του, πιθανν κα μεγάλων δικιν πέναντι στος συνανθρώπους του, μ ταπείνωση ξιοζήλευτη κα ελικριν μετάνοια δίχως πόκριση. λόγος του εθύς, σύντομος, προϊν ποφασιστικότητος, πόῤῥοια ληθινότητος συναισθημάτων. τελώνης γνωρίζει ποιός εναι, τί δν εναι κα τί θέλει. χει ψάξει τν αυτό του, χει ρευνήσει τ βάθη τς καρδις του, χει πογοητευθε π τν τρόπο ζω του, θέλει ν γεμίσ τ σωτερικό του κενό χι μ ρετές, λλ μ θεον λεος. Δν τν νδιαφέρει πλέον κόσμος· προσεύχεται λάθρ, κρυφ π τ βλέμματα λλων, γιατ κατανοε πς δν θ τν δικαιώσουν οτε κενοι, οτε αυτός του, λλ’ Θεός. Λέγει νας σύγχρονος γιος: « ποβολ το πνεύματος το νθρώπου στν κρίση το Θεο συνιστ δν πρς πίγνωσιν τς μαρτίας. Δι συνετο λέγχου τς σωτερικς του καταστάσεως νθρωπος πείθεται τι δν τηρε τς ντολς κα νεκα τούτου ρχεται ες μετάνοιαν. Κα σο βαθύτερα ταπεινώνεται δι τς ατοκαταδίκης, τόσο περισσότερο ψώνεται π τν Θεό».
Καλς κα γιες εναι ο ρετς το φαρισαίου. ς μν τν μεμφόμεθα γι’ ατές. Καλύτερη μως μετάνοια κα ταπείνωση το τελώνη. Θες «περηφάνοις ντιτάσσεται, ταπεινος δ δίδωσι χάριν».
Τ διο σκηνικ συμβαίνει, δελφοί μου, κα μέσα στος χριστιανικος ναούς, μέσα στν κοινωνία. Ο διοι χαρακτρες παναλαμβάνονται. Σήμερα ο φαρισαοι το χριστιανισμο, χοντας τν ψευδαίσθηση τς σωτηρίας, ατοϊκανοποιονται μέσα στ νομιζόμενη δικαιοσύνη τους, μέσα στ νοσηρ πίστη τους, τοιμοι ν ίξουν τ λίθο το ναθέματος σ σους βρίσκονται κτς κκλησίας. Εναι τακτοποιημένοι μ τν φαρμογ τν κανόνων τς κκλησίας, γι’ ατ κα νομίζουν τι δικαιονται ν προδικάζουν τος τάκτους. π τν λλη πλευρ ο σύγχρονοι τελνες, ατο πο δν γνώρισαν τν πνευματικ ζωή, ο σωτοι το κόσμου, τος ποίους κανένα μητρικ χέρι δν βρέθηκε ν τος δηγήσ παιδιόθεν στν κκλησία, τος ποίους σως κανένας παπς δν βρέθηκε ν πείσ μ τ ταπεινό του γιο παράδειγμα, χουν πολλς φορς συναίσθηση τς μαρτωλότητός τους κα σως κρύβουν να ξιοθαύμαστο ψυχικ μεγαλεο, πο τελικ συγκινε τν Θεό.
σο νεβαίνει νθρωπος τ σκάλα τν ρετν, τόσο κινδυνεύει ν ζαλιστ π τν λιγγο τς περηφανείας κα ν πέσ π μεγαλύτερο κάθε φορ ψος. κε χρειάζεται προσοχ κα ταπείνωση, γιατ σκάλα τν ρετν εναι μία ελογημένη πρόκληση. σο πι χαμηλ μως κατεβαίνει τ σκάλα τς μετανοίας, κόμη κι ν δν χ ρετές, τόσο πι σφαλς ασθάνεται, γιατ στ τελευταο σκαλοπάτι καθόλου δν κινδυνεύει. Κάθοδος χρειάζεται λοιπν γι τν πνευματική μας προκοπ κα χι νοδος. Κάθοδος στ βάθη τς καρδις μας, πο συνιστ τν ληθιν νοδό μας στ ψη τς ντς μν θείας Βασιλείας.
ς οκειοποιηθομε, δελφοί μου, τς φαρισαϊκς ρετές κα τν τελωνικ μετάνοια, κράζοντας πρς τν πουράνιο Πατέρα τν οκτιρμν: « Θεός, λάσθητί μοι τ μαρτωλ». 
π. Στυλιανός Μακρής

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...