Δευτέρα 17 Δεκεμβρίου 2012

Ὁ Ἅγιος Διονύσιος Αἰγίνης ὁ ἐν Ζακύνθῳ



ρχιμ. Χαραλάμπους Δ. Βασιλοπούλου

μνήμη του ορτάζεται τν 17ην Δεκεμβρίου
γιος Διονύσιος λέγετο κατ κόσμον Γραδενγος Δραγανγος Σιγορος. ταν γυις το Μωκίου Σιγούρου κα τς Παυλίνας Βάλβη. Γεννήθηκε τ 1547 στ χωρι Αγιαλς τς νήσου Ζακύνθου. Καταγόταν π τν περιφαν κα πίσημη οκογένεια τν Σιγούρων.
Τς ρίζες της τς εχε οκογένεια ατ στ Νορμανδία. Κατόπιν ρθανε στν ταλία κα π κε διαπεραιώθηκαν στν Ζάκυνθο. ρχοντας τς Ζακύνθου τος δώρησε κτήματα νοτιοδυτικά του νησιο.
οκογένεια ατ ταν ρωϊκή. Διακρίθηκε στος πολέμους τν Βενετν ναντίον τν Τούρκων. Γι᾿ ατ πέτυχαν π τν Βενετικ Γερουσία, χι μόνο τν ναγνώριση τς κτηματικς δωρες, λλ κα τν γγραφή τους στ βιβλίο τν ριστοκρατν. π ατν τν οκογένεια ο περισσότεροι γιναν ρθόδοξοι. Μεταξ ατν σαν κα ο πρόγονοι το γίου.
μοίως κα μητέρα του προερχόταν π τν ρχοντικ νετικ οκογένεια Βάλβη. π τν γάμον το Μωκίου κα τς Παυλίνας γεννήθηκαν τρία παιδιά, Δραγανγος, Κωνσταντνος κα Σιγορα.

μόρφωσι το γίου
πάρχει κα μία παράδοσις, πο ναφέρει, τι νάδοχος το γίου εναι γιος Γεράσιμος. π πολ μικρς μορφώθηκε, πως πρέπει σ να χριστιανόπουλο.
Στ ρχειοφυλάκειο τς Ζακύνθου πρχε να συμβόλαιον το πατέρα του, μ τν πολ μορφωμένον δάσκαλο Καιροφύλα. Σύμφωνα μ ατ Καιροφύλας νελάμβανε τν ποχρέωσι ν διδάξ τ δεκάχρονο παλληκάρι «τ γράμματα τς κκλησίας, γουν προοιμιακόν, κτώηχον, ψαλτήριον, πόστολον κα γράψιμον». Ατ τ συμβόλαιο φέρει τν μερομηνίαν 1557, κτωβρίου 27. Δυστυχς τ 1953 κάη π πυρκαϊά.
Μετ τν στοιχειώδη μόρφωσι, κολούθησε ερύτερες σπουδές, μ θεοσεβες κα επαιδεύτους διδασκάλους κατ᾿ οκον. ξω π τν πατρίδα του δν πγε. σως μως ν μαθήτευσε κοντ σ πιφανες θεολόγους, ο ποοι πήγαιναν κα ρχόταν π τν σπερία κα στάθμευαν στν Ζάκυνθο.
Πάντως μαθε πολ καλ τ ρχαα λληνικά, τν λατινικ κα ταλικ γλώσσα. διαίτερα μελέτησε τν γία Γραφ κα τος Πατέρες τς κκλησίας. πως συμπεραίνουμε π μία του πιστολή, γραφε σχόλια στ ργα το Γρηγορίου το Θεολόγου.
νθεος ζλος
Τίποτε π τ γκόσμια δν συγκινοσε τν γιο. Τίποτε δν ταν σ θέση ν τν κάμ ν «ξεστρατίση» π τ δρόμο το Θεο. Οτε εγένεια τς καταγωγς, οτε τ πολλ πλούτη, οτε δόξα κα γοητεία τν ξιωμάτων τν παρέσυραν. νέθρεψε κα καλλιεργοσε μ αστηρότητα τν αυτό του. ζλος του, γι τν Βασιλεία το Θεο, τν καιγε σωτερικ σν καμίνι.
Σ λικία 21 τν ποφασίζει ν κόψ κάθε δεσμ μ τν κόσμο. Φαίνεται, τι πολ σύντομα στερήθηκε τος γονες του. ναχωρε, λοιπόν, γι τ Μον Στροφάδων, πο ερίσκεται πέναντι π τ Ζάκυνθο, στ νότιο μέρος. Δωρίζει στν δελφό του Κωνσταντνο λη του τν περιουσία μ τν ποχρέωσι ν «προικίσ» τν δελφή τους Σιγορα.
Στ Μοναστήρι κανε γρυπνίες, νηστεία πολλ κα θαυμαστος γνες. Παρ᾿ τι νέος στν λικία, περεχε κατ πολ π᾿ λους τους πατέρες. σχολετο πολ μ τν προσευχ κα τν νάγνωσι τν θείων Γραφν κα τος βίους τν γίων. Τέτοια ταν ρετή του, πο γέροντες πατέρες προσπαθοσαν ν τν μιμηθον.
λαβε τ γγελικ σχμα το Μοναχο. Γέροντάς του δωσε σ᾿ ατν τ νομα Δανιήλ. φήμη του γι τν ρετή του διαδόθηκε πολ γρήγορα στ νησί. κοινότητα τς Ζακύνθου ξετίμησε τόσο πολ τν προσωπικότητα το γίου, στε το δωσε τν ρειν Μον τς Θεοτόκου ναφωνητρίας.
χειροτονία του
να χρόνο ργότερα χειροτονήθηκε ερες π τν πίσκοπο Ζακύνθου κα Κεφαλληνίας Φιλόθεον. Τν ούνιο το 1577 νεχώρησε γι τν Πειραι, θέλοντας ν μεταβ στος γίους Τόπους ν τος προσκυνήσ.
Μόλις λθε στν θήνα θεώρησε καθκον του ν πάρ τν ελογία το πισκόπου θηνν Νικάνορος. πίσκοπος ξετίμησε πολ τν γιο κα τν πεισε ν᾿ ναλάβ τ χηρεύουσα πισκοπ τς Αγίνης, πο πήγετο τότε στν Μητρόπολι θηνν. γνωστοποίησε τοτο στν Πατριάρχη Κωνσταντινουπόλεως ερεμία. Πατριάρχης συγκατατέθηκε κα το δωσε τν δεια ν τν χειροτονήσ.
τσι ερομόναχος Δανιλ χειροτονεται πίσκοπος Αγίνης κι νομάζεται Διονύσιος, πρς τιμν το γίου Διονυσίου το ρεοπαγίτου. χειροτονία του τελέσθη στν γιο λευθέριο, πο εναι παραπλεύρως στν σημεριν Μητροπολιτικ Να τν θηνν.
Ποιμένας κα διδάσκαλος
Τ ποιμαντικά του καθήκοντα ξετέλεσε γιος Διονύσιος μ πλήρη εσυνειδησίαν κα τελείαν κρίβειαν. ταν κούραστος. νεδείχθη διδάσκαλος, πατέρας κα παιδαγωγς τν παιδιν το Θεο. διος ζοσε ζω σκητική.
φρόντιζε μ κάθε τρόπο ν νταποκρίνεται στς νάγκες τν χριστιανν. που πρόβλημα, δυσκολία, φτώχεια κα χαρ γιος ταν παρών. «χαιρε μετ χαιρόντων κα κλαιε μετ κλαιόντων». ταν προστάτης τν ρφανν κα χηρν κα πρόμαχος τς ρθοδοξίας. Κυρίως πικοινωνοσε μ τος Χριστιανος δι το κηρύγματος. κύρυττε τς μεγάλες λήθειες πλ κα μ τέχνη, στε ν εναι καταληπτς κα ποικοδομητικές.
Στν Περαχώρα τς Αγινας, πο πέχει λίγα χιλιόμετρα ξω π τ σημεριν πόλι, κοντ στ Μοναστήρι το γίου Νεκταρίου, σώζεται Μητροπολιτικς Νας τς Παλαις Αγινας. ξω π᾿ ατν πάρχει πέτρινη δρα, πο κόμα κα σήμερα νομάζεται π τος κατοίκους « Θρόνος το γίου». π κε δίδασκε κα νουθετοσε μ ποστολικ πλότητα τ ποίμνιό του.
φήμη του ξαπλώθηκε στ γύρω νησιά. Γι᾿ ατ ρχόντανε π τν θήνα, τ Μέγαρα, τ Σαλαμίνα κα π τν Πόρο θαυμαστές του ν τν κούσουν. συρρο ατ ποτ δν τν καμε ν περηφανευθ, τοναντίον, συνέχισε ν εναι πλς κα ταπεινς εράρχης.
Τ διορατικ χάρισμα
γιος εχε κα τ χάρισμα τς διορατικότητος. Τοτο φαίνεται π τ ξς γεγονός:
νας ερομόναχος, Παγκράτιος νόματι, κούοντας γι τς ρετς κα τν γιότητά του, πγε στν γιο ν ξομολογηθ. ταν τελείωσε τν ξομολόγηση, τν ρώτησε γιος, ν εχε τίποτε λλο ν π, πο σως τ εχε ξεχάσει.
-Πρόσεχε, παιδί μου το λέγει: Μήπως ξέχασες κανένα μάρτημα κα μείνς διόρθωτος; Νομίζω, τι δν καμες ελικριν κα τελείαν ξομολόγησιν.
Σκέφτεται πολλ ρα ερομόναχος κα το παντ:
ν χω λλο κρίμα.
γιος τότε, μ τ σχετικ αστηρότητα, το λέγει:
ν θυμσαι τν (δενα) μέρα, πο λειτουργοσες κα σο πεσεν Τίμιος Μαργαρίτης, πειδ δν δειξες τν παιτούμενη προσοχή;
ερομόναχος μεινε κατάπληκτος, μόλις κουσε τ ποκαλυπτικ λόγια του γίου. πεσε μ δάκρυα μετανοίας, μολόγησε τν νοχή του κα ζήτησε συγχώρησι. γιος νουθέτησε τν ερομόναχο ν προσέχ στ μέλλον. Το συνέστησε ν πλησιάζ τν πουράνιο Βασιλέα μ ελάβεια, φόβο κα τρόμο, τν ποον οτε κα ατο ο γγελοι δν μπορον ν κοιτάξουν. τσι τν πέλυσε ν ερήν.
Παραίτηση κα πιστροφ στ Ζάκυνθο
Τ 1579 γιος ρχεται ξαν στ Ζάκυνθο, φο παραιτήθηκε π τν θρόνο τς Αγίνης. Διατί παραιτήθηκε; Διότι φήμη το πανταχο διεδίδετο κα πως μαγνήτης τραβάει τν σίδηρον, τσι κα γιος συρεν λους πρς ατν γι ν κούσουν τος μελιρρύτους κα θεοσόφους λόγους του. στερα π ρκετν χρόνον διοικήσεως φοβήθηκε μήπως ο παινοι τν νθρώπων, πο τόσον πολ τν ψωναν, τν κρημνίσουν στ φαράγγια τς κενοδοξίας. Γι᾿ ατ στοχάσθηκε ν παραιτηθ π τν θρόνο του.
Ο Αγιντες κατεθλίβησαν, διότι χαναν τν πατέρα τους. Ατς μετ τν φιξι το διαδόχου του, πεχαιρέτησε συγκινητικώτατα τ ποίμνιό του κα νεχώρησε, γι τν διαίτερή του πατρίδα, τν Ζάκυνθο.
Ο Ζακύνθιοι τν δέχθηκαν μ νθουσιασμό. θελε κα δ Διονύσιος ν δουλέψ, γι τ καλ τν πατριωτν του. φοδιάσθηκε μ γράμμα π τν Πατριάρχη ερεμία κα διωρίσθηκε χωρεπίσκοπος κα πρόεδρος Ζακύνθου. Χειροτονοσε κληρικούς, διότι δν εχαν χρήματα ν πηγαίνουν στν πίσκοπο Κεφαλληνίας ν χειροτονηθον. Χοροστατοσε σ κηδεες, γιορτς κα λειτουργίες.
εγενικ μως χειρονομία το γίου θιξε τ συμφέροντά του τότε πισκόπου Κεφαλληνίας. μάδα π Κεφαλλνες πγε στ Βενετία, που κατηγόρησε τν Διονύσιο, τι τάχα ναμιγνύεται σ ξένη δικαιοδοσία. Γι τς διαμαρτυρίες ατς γεμν τς Βενετίας, Νικόλαος Δαπόντε διέταξε τ 1581 τν προβλεπτν Ζακύνθου, Κονταρίνην, πως « σεβ. Διονύσιος Σιγορος παραιτηθ πάσης κκλησιαστικς πράξεως, παγομένης ες τν δικαιοδοσίαν Κεφαλληνίας – Ζακύνθου, ποδίδων τ ατ πισκόπ… κα τ σα… τς δικαιοδοσίας του εχεν διοποιηθ».
Διονύσιος, παρ᾿ τι ταν διωρισμένος π τν Πατριάρχην, δήλωσε, τι παραιτεται. τσι πεφεύχθησαν τ σκάνδαλα κα ο φιλονικεες.
Τν λλο χρόνο ξελέγη φημέριος το . Ναο γίου Νικολάου. Ο Ζακύνθιοι τν σέβοντο κα τν ποκαλοσαν «πρόεδρο Ζακύνθου».
φωρισμένη
γιος βρισκόταν στν πόλι Ζακύνθου ταν τυχε ν᾿ νοίξουν να τάφο στν . Να γίου Νικολάου τν Ξένων. λέγετο τσι νας διότι κε νεταφιάζοντο ο ξένοι. νας ατς εναι κα Μητρόπολις τς Ζακύνθου. Στν τάφο ατν πρόκειτο ν νταφιάσουν λλο λείψανο. Μέσα στν τάφο βρκαν τ σμα μίας γυναικς διάλυτο. Ατ παρ᾿ τι εχε πολ καιρ πεθάνει, μεινε λυωτη διότι ταν φωρισμένη. Ο συγγενες της παρεκάλεσαν μ δάκρυα τν γιο ν κάμ δέησι, ν διαβάσ συγχωρητικ εχ κα ν λυθ τσι τ σμα.
γιος λυπήθηκε τος δυστυχισμένους νθρώπους. Τ βαθει μεσάνυχτα μ τν διάκονό του κα τν φημέριο το Ναο κα παρεκάλεσε ν βάλουν τ πτμα σ᾿ να στασίδι τς κκλησίας. φόρεσε τ πιτραχήλι, κα τ μοφόριόν του. Προσευχόταν ρκετ ρα μ δάκρυα. Παρακαλοσε τ Θε ν λύσ τ δεμένο π τν φορισμ σμα. ν κόμη, διάβαζε τ συγχωρητικ εχ τ σμα σωριάστηκε χάμω κα διελύθη «ες τ ξ ν συνετέθη» σ χμα κα κόκκαλα. Τότε πετίμησε αστηρ τν φημέριο κα τν διάκονο, φ᾿ σον ζ, ν μ τ πον ατό σε κανένα. Παρόμοιο θαμα γινε κα στ χωρι Καταστάριον.
πειτα πεσύρθη στ Μοναστήρι τς ναφωνήτριας. Συχν ρχότανε στν πόλι κα σπάνια στς Στροφάδες. Στ Μοναστήρι βοηθοσε τ πορα παιδι ν μάθουν γράμματα κα τ καθοδηγοσε στ δρόμο το Θεο. ζησε μ σιότητα κα ρετή, σφυρηλατώντας μ τος γνες το τν φωτοστέφανο τς γιότητος, μ τν ποον τν στόλισε κκλησία το Χριστο.
κρυψε τν φονι το δελφο του
πως φαίνεται π τ ρχειοφυλάκιον τς Βενετίας, πρχε θανάσιμη χθρα μεταξ τν οκογενειν Μονδίνων κα Σιγούρων. γιος προσπάθησε ν τος συμφιλιώσ, λλ ματαίως. ντιθέτως δημιουργήθηκαν φόνοι, διότι διηρέθησαν σ δύο παρατάξεις ο κάτοικοι. Σ μία π᾿ ατς τς συμπλοκς φόνευσαν τν δελφόν του γίου, Κωνσταντνον.
φονις τρέχει, διωκόμενος π τος συγγενες κα τν στυνομία. Ζητε καταφύγιο σ ρήμους τόπους. Καταλήγει στ Μοναστήρι τς ναφωνήτριας, ζητώντας συλο. Βέβαια δν ξερε, τι γούμενος ταν δελφς το θύματος. δ ζήτησε καταφύγιο.
γιος εδε τόσο φοβισμένο τν νθρωπο κα τν ρώτησε τί χει. κενος μολόγησε, τι καταδιώκεται π τος συγγενες το Σιγούρου, τν ποον φόνευσε. Διονύσιος, σν νθρωπος κα δελφς λυπήθηκε πολύ. Πειράχθηκε φάνταστα, διότι ταν μόνος δελφς πο εχε. λτε στ θέσι του. λλ χωρς ν φανερώσει τν ταυτότητά του τν ρώτησε μ παράπονο:
-νθρωπε, σ τί σο φταιξε κενος καλς ρχοντας κα τν θανάτωσες δικα;
Παρ᾿ τι πληγώθηκε καρδιά του, το πρόσφερε φαγητό, νερ κα τν συμβούλεψε. Προσπάθησε ν τν κάμ ν μετανοήσ γι ν γλυτώσ τν αώνια Κόλασι.
Σ᾿ λη του δ τ μετέπειτα ζω προσπάθησε φονις δι τς μετανοίας ν ξιλεωθ. κολούθως τν βγαλε στ γιαλό, κάτω π τ Μοναστήρι. Το δωσε τ παραίτητα φόδια, χρήματα κα τροφές, γι τ ταξίδι, τν βαλε μέσα σ᾿ να πλοο κα τν φυγάδευσε πρς τν Πελοπόννησο.
Πόση μεγάλη νεξικακία εχε, γι ν φερθ τσι στ φονι το γαπημένου κα μόνου δελφο του!
Γι τ ζωή του στ Μοναστήρι γράφει βιογράφος του τ ξς:
«Καθς λοιπν νέβη μ τ σμα ψηλ Διονύσιος, πορευόμενος ες τ ψίβατα κενα ρη, τοιουτοτρόπως ψωσε κα τν νον, λως διόλου ες τ οράνια. Δν φαντάζετο τίποτε λλο, εμ μόνον τ σύγκριτον κάλλος τς Τρισυλίου Θεότητος. Κα τόσον λέπτυνε τν ψυχήν του μ τς νοερς θεωρίας, στε δύναμαι ν επω, τι γινε λος οράνιος. φήνω διηγούμενος τς παθοκτόνους νηστείας, τς νυχθημέρους προσευχάς, τς χαλεπς κα σωματοτιμωρητικς χαμευνίας… Δν λέγω τν σχόλαστον λεημοσύνην, δι τς ποίας φαίνετο μία βρύσις έναος, ποτίζουσα δαψιλς τος διψασμένους πένητας, χων τν συνήθειαν κάθε χρόνον, πρς τ γιον Πάσχα, ν στέλλ μίαν μεγάλην λέμβον το Μοναστηρίου ες τν πόλιν, φορτωμένην π σιτάρι, σπρια, ρνία, ρίφια κα λλα βρώσιμα, ν τ διαμοιράζουν ες τος πτωχος κυρίως, κατ τν παραγγελίαν του».
κοίμησί του
ζω το γίου τσι συνέχισε μέχρι τέλους. Σ βαθει γεράματα ασθάνθηκε τν αυτόν του, τι πλησίαζε καιρς ν πέλθ. φανέρωσε τοτα στ πνευματικά του παιδιά, τ ποα θρηνοσαν τν στέρησι το Γέροντά τους. τσι δεόντως, προετοιμασμένος, παρέδωσε τν γία του ψυχ στ χέρια το Πλάστου, τν 17ην Δεκεμβρίου 1622, ες λικίαν 75 τν. λη τν περιουσία του τν φησε στ μοναστήρι.
Τελευταία του πιθυμία ταν ν τν νταφιάσουν στν . Να γ. Γεωργίου Στροφάδων, που γινε μοναχός. τσι κα γινε. Μετ τριετίαν πραγματοποιήθη νακομιδ τν ερν του λειψάνων. Ερέθη λόσωμος κα μ εωδίαν. Γι᾿ ατ τ ναπέθεσαν στν νάρθηκα το ναο κα στερα ρθιον στ δεσποτικό. στορικς Φερράρι, στ ργο του «στορικα σημειώσεις», ναφέρει, τι διελθν κ το ερο Ναο «εδε τ γιον λείψανον π το πισκοπικο θρόνου κέραιον, κτς δύο δόντων κα το κρου τς ρινός».
νακηρύσσεται γιος
Τ θαύματα, πο πιτέλεσε γιος ζωντανς κα μετ θάνατον εναι πολλά. π τ πρτα χρόνια, μετ τν θάνατόν του, εχεν πιβληθ στ συνείδησι τν Χριστιανν ς γιος. Χωρς πισήμως ν τν χ νακηρύξει κκλησία, ο πιστο τν σέβοντο κα τν τιμοσαν ς γιον. Συνέβη κάτι παρόμοιο κα μ τν νεοφανέντα γιο Νεκτάριο.
Τ 1703 ο μοναχο τν Στροφάδων ποστέλλουν πιτροπ μ δύο πατέρες τς Μονς στν Κωνσταντινούπολη. φεραν μαζύ τους κα πολυσέλιδη ναφορ τς κκλησίας τς Ζακύνθου – Κεφαλληνίας, ες τν ποίαν ξετίθεντο λεπτομερς τ τς ζως κα τν θαυμάτων το γίου. Τν ναφορν πέγραψε πίσκοπος Τιμόθεος κα γούμενος τν Στροφάδων, νθιμος Κοριανίτης. Μ ατ πρότειναν τν νακήρυξι το Διονυσίου σ γιο.
Πράγματι, Πατριάρχης ξέδωκε να κτεν συνοδικν τόμον, ποος χωρίζετο σ τρία μέρη. Στ πρτο μέρος κτίθεται ποχρέωσις τς κκλησίας ν τν τιμ ς γιο. Ες τ δεύτερο μέρος κτίθεται βίος το γίου. Ες δ τ τρίτον μέρος καθορίζεται γιωνυμία κα ορτ π τ μνήμ το γίου ες τν Μονν Μεταμορφώσεως στς Στροφάδες. τόμος φέρει χρονολογίαν 1703 κα χει τν πογραφν δέκα συνοδικν.
Μετάθεσι το ερο λειψάνου στ Ζάκυνθο
Μετ τν πόλεμο πο γινε μεταξ τν Τούρκων κα τν Βενετν τ 1716, Τορκος ναύαρχος Χοτζ Πασς πείλησε τ Ζάκυνθο, τι θ τν κατέστρεφε ν δν πετάσσετο στ Σουλτάνο. Ο Πατέρες τς Μονς κρυψαν τ πολύτιμα κειμήλια κα τ . Λείψανο μέσα σ μία σπηλιά, πειδ φοβήθηκαν, μήπως λεηλατηθ κα τ Μοναστήρι. Ετυχς ο Τορκοι νικήθηκαν κα φυγαν. Μία μως μοίρα π πτ πλοα λθαν στ Μοναστήρι κα τ λεηλατοσαν π τέσσαρες μέρες.
Πολλος μοναχος φόνευσαν κα τέλος καψαν τ σώματά τους. Τ λείψανο το γίου δν τ πείραξαν, παρ μόνον τέσσερις χριστιανο το πληρώματος το κοψαν τ δύο χέρια κα τ τεμάχισαν σ τέσσερα μέρη. ρχηγς σκέφθηκε, τι τ χέρια ατ θ εχαν ξία. Τ πρε π κείνους κα τ πώλησε τ μν να στν πίσκοπο Χίου γαθάγγελο, τ δ λλο σ να εσεβ μοναχ κάκιο. Ατο ργότερα τ πέστρεψαν στς Στροφάδες. Τ ριστερ χέρι ερίσκεται στ Μον τς παναχράντου στν νδρο.
Μετ τ λεηλασία πέντε μοναχο πεβιβάσθησαν το Δαλματικο πλοίου «γιος ντώνιος» κα μ τ . λείψανο λθαν στ Ζάκυνθο τν 22αν Αγούστου το 1717. Τ σκήνωμα ναπετέθη στν πισκοπικ Ναό. π τότε κοινότης τς Ζακύνθου νεκήρυξε τν γιο Πολιοχον το νησιο, ντ το Τιμίου Προδρόμου, πο εχαν προηγουμένως. Τν 24ην Αγούστου ρισε ς πέτειον τς νακομιδς τν λειψάνων το γίου. λιτανεία τς δίας μέρας καθιερώθηκε ργότερα κατ τ 1901, π ρχιεπισκόπου Ζακύνθου Διονυσίου Πλέσα.

πηγή:εδώ

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...