Σάββατο 16 Μαρτίου 2024

Κυριακή της Τυρινής: Η συγχώρεση προϋπόθεση της σωτηρίας μας.

 



Αρχιμ. Θεοφίλου Λεμοντζή 

 

Ευχαριστούμε τον Κύριο, που μας αξίωσε σήμερα να εορτάζουμε την Κυριακή της Τυρινής· και θα μας αξιώσει μετ’ ολίγον να συγχωρηθούμε και συγχωρημένοι και αγαπημένοι να μπούμε στην ευλογημένη και αγία περίοδο της Μεγάλης Τεσσαρακοστής.

Είναι Παράδοσις της Εκκλησίας μας και του Ορθοδόξου Γένους μας απόψε οι ορθόδοξοι Χριστιανοί και στις πόλεις και στα χωριά, εκεί που υπήρχε παλαιότερα ευσέβεια και όπου υπάρχει ακόμα κάποια ευσέβεια, οι Χριστιανοί να πηγαίνουν στον Εσπερινό της Συγχωρήσεως, να ακούν τα ωραία γράμματα, τα οποία ωθούν την ψυχή του ανθρώπου προς τον πνευματικό αγώνα, και εν συνεχεία να συγχωρούνται από τον ιερέα και μεταξύ των. Και συγχωρεμένοι όλοι οι Χριστιανοί να αρχίζουν την Αγία και Μεγάλη Τεσσαρακοστή, και μάλιστα σε μερικά μέρη να κρατούν και το Τριήμερο.

Δυστυχώς τα ξενικά έθιμα, τα οποία εισέβαλαν στον τόπο μας εδώ και αρκετά χρόνια, κατάργησαν εν πολλοίς αυτήν την ευλογημένη συνήθεια, αυτό το ωραίο ορθόδοξο χριστιανικό έθιμο. Αλλά και κάποια κατάλοιπα του αρχαίου ειδωλολατρικού Ελληνισμού, τα οποία δυστυχώς μέχρι τώρα δεν ξερίζωσε ο Χριστιανισμός και στην πατρίδα μας, οι καρναβαλικές εορτές οι οποίες προβάλλονται, αντιστρατεύονται αυτήν την ωραία και πνευματική συνήθεια του Ορθοδόξου λαού μας. Το αποτέλεσμα είναι να διασκεδάζει ο λαός αυτές τις ημέρες, αλλά όχι χριστιανικά, και γι’ αυτό να μή έχει και αληθινή χαρά. Ο διάβολος τα κατάφερε έτσι, ώστε οι ημέρες αυτές για πολλούς αδελφούς μας Έλληνες Χριστιανούς από ημέρες πνευματικής προετοιμασίας που είναι για τον αγώνα της Μεγάλης Τεσσαρακοστής να γίνονται ημέρες μεγάλων αμαρτημάτων.

Παρασκευή 15 Μαρτίου 2024

Άγιος Ιωάννης Χρυσόστομος: Εάν συγχωρέσεις, θα συγχωρεθείς!


 

Τὰ ἑξῆς παραγγέλνει ὁ Θεὸς στοὺς ἀνθρώπους: «κανεὶς ἀπὸ σᾶς ἂς μὴ διατηρεῖ στὴν καρδιά του κακία γιὰ τὸν ἀδελφό του» (Ζαχ. ζ´ 10) καὶ «κανεὶς ἂς μὴν συλλογίζεται τὴν κακία τοῦ ἄλλου» (Ζαχ. η´ 17). Δὲν λέει μόνο, συγχώρεσε τὸ κακὸ τοῦ ἄλλου, ἀλλὰ μὴν τὸ ἔχεις οὔτε στὴ σκέψη σου, μὴ τὸ συλλογίζεσαι, ἄφησε ὅλη τὴν ὀργή, ἐξαφάνισε τὴν πληγή. Νομίζεις, βεβαίως, ὅτι μὲ τὴν ἐκδικητικότητα τιμωρεῖς ἐκεῖνον ποὺ σὲ ἔβλαψε. Γιατὶ ἐσὺ ὁ ἴδιος σὰν ἄλλο δήμιο ἐγκατέστησες μέσα σου τὸ θυμὸ καὶ καταξεσκίζεις τὰ ἴδια σου τὰ σπλάχνα.

Τετάρτη 13 Μαρτίου 2024

Γέροντας Αιμιλιανός Σιμωνοπετρίτης: Τι είναι η μοναξιά;


 Η κλειστή καρδιά δεν έχει πληρωθή ακόμη υπό του Πνεύματος του Αγίου. Είναι βουτηγμένη στην μοναξιά της, στην θλίψι της, στην αγωνία της, στον προβληματισμό της, στην ερημιά της. Είναι άδεια. Όπως, όταν το στομάχι μας μείνη άδειο, διαμαρτύρεται και συρικνούται, κάτι ανάλογο συμβαίνει και με την κλειστή καρδιά.

Ὅλος ὁ ἄνθρωπος κλείνεται ἐν ἑαυτῷ, ἀντί νά ἀνοιχθῆ πρός τόν Θεόν, ἀντί νά χωρέση ὁ Θεός καί νά τά σκεπάση ὅλα. Τότε αὐτός ὁ ἄνθρωπος τρώγεται μέ τά νύχια του, βγάζει τά μάτια του μόνος του, τσακώνεται μέ τόν ἑαυτό του. Οἱ λογισμοί του, οἱ περιπέτειές του, τά πάθη του, οἱ νόμοι συγκρούονται μέσα του. Καί τί γίνεται ὁ ἄνθρωπος; Ὅπως κάποιος πού κρατάει ἕνα μαχαίρι κόβει τά πάντα καί τά πετάει, ἔτσι καί ἡ ψυχή τοῦ ἀνθρώπου διασπᾶται, κατακρεουργεῖται. Καί ἀφοῦ ἡ ψυχή εἶναι κλειστή, σκοτεινή, ἀκυριάρχητη, διότι ἔκανε αὐτοκράτορά της κάποιον πού δέν μπορεῖ νά τῆς δώση εἰρήνη καί ἠρεμία, μέσα της βασιλεύει ἡ παγωνιά, οἱ φόβοι, ἡ μοναξιά.

Πέμπτη 7 Μαρτίου 2024

ΚΥΡΙΑΚΗ ΑΠΟΚΡΕΩ (Αποστολικό ανάγνωσμα)

 


 

«Οὔτε ἐάν μή φάγωμεν ὑστερού­μεθα, οὔτε ἐάν φάγωμεν περισ­σεύ­ομεν» (1 Κορ. 8.8).

Σέ ἕνα θέμα πού ἀπασχολοῦσε τούς χριστιανούς τῶν πρώτων αἰώνων ἀναφέρεται στό σημερινό ἀποστολικό ἀνάγνωσμα ὁ ἀπό­στο­λος Παῦλος. Καί τό θέμα εἶναι τά εἰδωλόθυτα, τά κρέατα δηλαδή ἀπό τίς θυσίες τῶν ζώων πού προ­σέφεραν οἱ ἄνθρωποι στά εἴδωλα καί τά ὁποῖα στή συνέχεια συνή­θιζαν νά τρώγουν. Ἡ συνήθεια αὐτή, τήν ὁποία διατηροῦσαν προφα­νῶς κάποιοι ἐξ εἰδωλολα­τρῶν προερχόμενοι χριστιανοί, δί­χαζε τούς χριστιανούς τῆς Κορίν­θου καί εἶχε δημιουργήσει μεταξύ τους πρόβλημα.

Ὁ ἀπόστολος Παῦλος ὅμως τοποθετεῖ τό ζήτημα στή σωστή του βάση, λέγοντας ὅτι γιά τούς χριστιανούς ἕνας εἶναι ὁ Θεός καί τά εἴδωλα δέν εἶναι θεοί, ἑπομένως καί οἱ θυσίες πού προσ­φέ­ρονται στά εἴδωλα δέν προσφέ­ρονται σέ θεούς, γιατί αὐτοί πού ἐκπροσωποῦν δέν ὑπάρχουν.

Δευτέρα 4 Μαρτίου 2024

ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΟΥ ΑΣΩΤΟΥ


 «Πάντα μοι ἔξεστιν ἀλλ᾽ οὐ πάντα συμφέ­ρει· πάντα μοι ἔξεστιν ἀλλ᾽ οὐκ ἐγώ ἐξουσια­σθή­σομαι ὑπό τι­νος» (1 Κορ. 6.12).

Ἀπόλυτος καί κατη­γο­ρη­μα­τικός ὁ ἀπόστολος Παῦ­­λος δίνει μία ἀπάν­τη­ση στόν ἄσωτο υἱό τῆς σημε­ρινῆς εὐαγγε­λι­κῆς παραβο­λῆς, πού ἔχοντας τήν αἴ­σθηση ὅτι ἡ παρου­σία τοῦ πα­τέρα τόν ἐμπόδιζε νά κά­­νει ὅ,τι ἤθελε, φεύγει ἀπό τό σπίτι γιά νά ζή­σει τή ζωή πού ὀνει­ρευό­ταν χω­ρίς περιορι­σμούς.

Δίνει μία ἀπάντηση καί σέ ὅλους ἐμᾶς, τούς ἀνθρώ­πους τοῦ 21ου αἰ­ώνα, πού μερικές φο­ρές δοκιμάζουμε τόν πει­­ρασμό νά δραπετεύ­σου­με ἀπό τίς ἐντολές τοῦ Θεοῦ καί τούς κα­νό­νες τῆς Ἐκκλησίας μας.

Δίνει ὅμως ταυτό­χρο­να καί μία ἠχηρή ἀπάν­τη­ση σέ ὅσους κατη­γο­ροῦν τήν Ἐκ­κλη­σία, ὅτι δῆθεν περιο­ρίζει τήν ἐλευ­θερία τῶν ἀν­θρώ­πων, θέ­το­ντας ὅρια καί περιορι­σμούς.

Τρίτη 13 Φεβρουαρίου 2024

ΚΥΡΙΑΚΗ ΙΖ´ ΜΑΤΘΑΙΟΥ: Ο άνθρωπος ως ναός του ζώντος Θεού.


 

«Ὑμεῖς ἐστέ ναός Θεοῦ ζῶντος, καθώς εἶπεν ὁ Θεός ὅτι ἐνοικήσω ἐν αὐτοῖς καί ἐμπεριπατήσω» (2 Κορ. 6.16).

Μία διαβεβαίωση μᾶς ἔδωσε μέ τό σημερινό ἀποστολικό ἀνάγνωσμα ὁ ἱδρυτής τῆς τοπικῆς μας Ἐκ­κλη­σίας, πρωτοκορυφαῖος ἀπόστολος Παῦλος. Μία διαβεβαίωση, ἡ ὁποία δέν χωρᾶ καμία ἀμφισβήτηση, ὄχι μόνο γιατί εἶναι «πιστός ὁ λόγος» ἐκείνου ὁ ὁποῖος μᾶς διαβεβαιώ­νει, ἀλλά καί γιατί ἡ διαβεβαίωσή του ἔχει καί τή σφραγίδα τοῦ λό­γου τοῦ Θεοῦ.

Τί μᾶς διαβεβαιώνει ὅμως ὁ μέγας ἀπόστολος;

Μᾶς διαβεβαιώνει ὅτι εἴμαστε ναός τοῦ ζῶντος Θεοῦ. «Ὑμεῖς ἐστέ ναός Θεοῦ ζῶντος», λέγει. Ναός εἶναι ὁ οἶκος τοῦ Θεοῦ καί ἐμεῖς δέν εἴμαστε οἶκος ἑνός ὁποιου­δή­ποτε Θεοῦ, δέν εἴμαστε οἶκος κά­ποιου ψεύτικου θεοῦ, σάν αὐτούς πού πίστευαν οἱ εἰδωλολάτρες συμπολίτες τῶν χριστιανῶν τῆς Κορίνθου, πρός τούς ὁποίους ἀπευ­θύνεται ὁ ἀπόστολος, ἀλλά ναός τοῦ ζῶντος Θεοῦ.

Σάββατο 10 Φεβρουαρίου 2024

ΚΥΡΙΑΚΗ ΙΣΤ´ ΜΑΤΘΑΙΟΥ ( Παραβολή των ταλάντων)

 


«Καί παρέδωκεν αὐ­τοῖς τά ὑπάρ­χοντα αὐ­τοῦ, καί ᾧ μέν ἔδωκεν πέν­τε τάλαντα, ᾧ δέ δύο, ᾧ δέ ἕν, ἑκάστῳ κα­τά τήν ἰδίαν δύναμιν καί ἀπεδήμησεν» (Ματθ. 25.24-25).

Ἕνας ἄρχοντας, ἀκού­σαμε στή σημερινή εὐ­αγ­γελική περικοπή, ἀπο­φά­σισε νά ἀπο­δη­μή­­σει σέ μιά μακρινή χώρα. Kαί πρίν νά ἀπο­δημήσει κά­λεσε τούς δού­­λους καί τούς παρέ­δωσε τά ὑπάρ­­χοντά του. Καί σέ ἄλλον ἔ­δω­σε πέντε τά­λαντα, σέ ἄλλον δύο καί στόν τρίτον ἕνα, καί ἀνε­χώ­ρησε.

Δέν τούς εἶπε τί ἔπρε­πε νά τά κά­νουν οὔτε ἄν καί πότε θά ἐπιστρέψει. Τούς ἄφησε νά ἐνεργήσουν ἀνάλογα μέ τή δική τους κρίση καί διάθεση. Καί οἱ δύο πρῶτοι ἐρ­γάσθηκαν καί αὔξησαν τά τάλαντα, ἐνῶ ὁ τρίτος τό ἔθαψε στή γῆ καί ἀσχο­λήθηκε μέ τίς δικές του ὑποθέσεις.

Δευτέρα 5 Φεβρουαρίου 2024

ΚΥΡΙΑΚΗ ΙΕ´ ΜΑΤΘΑΙΟΥ (Ευαγγελικό Ανάγνωσμα)


 

«Ἐν ταύταις ταῖς δυ­σίν ἐντολαῖς ὅλος ὁ νό­μος καί οἱ προφῆται κρέ­μανται» (Ματθ. 22.40).

Στό ση­με­ρι­νό εὐ­αγ­γελι­κό ἀνά­γνωσμα ἕνας νομικός, θέλοντας νά παγιδεύσει τόν Ἰησοῦ, τόν ρωτᾶ ποιά εἶναι ἡ με­γαλύτερη ἐν­το­λή τοῦ νό­μου. Περι­μέ­νει ἴσως νά ἀ­κού­σει κάποια ἀπό τίς αὐστηρές ἐκεῖ­νες ἐν­τολές τοῦ Μω­­σαϊκοῦ νόμου πού τη­ροῦ­σαν μέ σχιλαστικότητα οἱ Φαρι­σαῖ­οι, ὅπως ἡ ἀργία τοῦ Σαβ­βάτου καί προσ­φο­ρά τοῦ ἑνός δεκάτου τῶν εἰσοδημάτων τους, γιά νά τόν φέρει στή συ­νέ­χεια σέ δύσκολη, ὅπως νόμιζε, θέση μέ τίς πα­ρα­τηρήσεις του.

Ἡ ἀπάντηση ὅμως τοῦ Ἰησοῦ καθηλώνει τόν συνομιλητή του καί δεί­­­χνει ποιά εἶναι ὄν­τως ἡ ἀξία καί ἡ ση­μα­σία τῶν ἐντολῶν τοῦ Θεοῦ, τίς ὁποῖες ἦρθε καί ὁ ἴδιος στή γῆ νά ἐπι­βεβαιώσει καί νά ἐνι­σχύσει.

Γιά τόν Ἰησοῦ καί γιά τόν Θεό δέν ὑπάρχει μία μεγάλη ἐντολή ἀλ­λά δύο ἰσότιμες καί ἰσό­κυρες. Καί αὐτές δέν σχε­τίζονται μέ τύπους ἀλλά εἰσχωροῦν στό βά­­θος τῆς ἀνθρωπίνης ὑπάρξεως, στό βάθος τῆς ἀνθρωπίνης ψυχῆς, διότι ἀπό ἐκεῖ ἐκπο­ρεύ­ονται καί ἐκεῖ ἑδρεύουν καί τά ἀγαθά καί τά πο­νηρά. Οἱ ἐντολές, λοι­πόν, πού ἔχουν βα­ρύ­νουσα σημασία γιά τόν Χριστό εἶναι οἱ δύο ἐν­τολές τῆς ἀγάπης: ἡ ἀγά­πη πρός τόν Θεό καί ἡ ἀγάπη πρός τόν πλη­σίον. Δύο ἐντολές πού δέν μποροῦν νά διαχω­ρισθοῦν ἡ μία ἀπό τήν ἄλλη, γιατί δέν ὑφί­στα­ται ἡ μία χωρίς τήν ἄλ­λη, γιατί εἶναι ἀλ­λη­λέν­δετες.

Παρασκευή 19 Ιανουαρίου 2024

ΚΥΡΙΑΚΗ ΙΒ´ ΛΟΥΚΑ (ΔΕΚΑ ΛΕΠΡΩΝ)


 

«Ἀναστάς πορεύου· ἡ πί­στις σου σέ­σω­κέν σε» (Λουκ. 17.19).

Τό θαῦμα θεραπείας δέκα δυστυχισμένων ἀνθρώ­πων, τῆς θεραπείας τῶν δέκα λεπρῶν μᾶς παρουσίασε ἡ σημερινή εὐαγγελική περικοπή. Δέκα ἀνθρώπων, τούς ὁποίους ἡ σκληρό­τητα τῶν συνανθρώ­πων τους τούς εἶχε ἐγ­κα­ταλείψει στήν ἀσθέ­νεια καί τή δυστυχία τους. Αὐτούς ἐπισκέπτεται ὁ Χρι­στός. Καί ὄχι μόνο τούς ἐπι­σκέπτεται ἀλ­λά καί τούς θεραπεύει διακρι­τικά καί ἀθόρυβα. Τούς στέλνει νά ἐπι­δείξουν τά σώματά τους στούς ἱερεῖς, οἱ ὁποῖοι ἦταν ἁρμόδιοι νά πι­στο­­ποιή­σουν τή θερα­πεία τους, καί καθώς πη­γαίνουν πρός τήν πό­λη θε­ρα­πεύ­­ονται. Καί ἐνῶ αὐτοί γνωρί­ζουν καλά σέ ποιόν ὀφείλουν τήν ἴασή τους, κα­νένας ἀπό αὐ­τούς δέν τόν ἀναζητεῖ γιά νά τόν εὐχα­ριστήσει παρά μόνο ἕνας καί αὐ­τός Σαμα­ρείτης, ἄν καί ἦταν γνωστή ἡ ἐχθρική σχέ­ση πού εἶχαν οἱ Ἰου­δαῖοι μέ τούς Σα­μαρεῖ­τες.

Εἶναι αὐτός ὁ πρώην λεπρός πού, ἀντί νά τρέ­ξει στό σπίτι του καί νά συναντήσει τούς οἰκείους του, ἐπι­στρέ­­φει γιά νά συνα­ν­τή­σει καί νά εὐχα­ρι­στή­σει τόν Χριστό. Ἐπιστρέ­φει καί ἀκούει τά πα­ρή­γορα λόγια τοῦ Κυρίου: «Ἀναστάς πορεύου· ἡ πίστις σου σέσωκέν σε».

Τρίτη 16 Ιανουαρίου 2024

Άγιος Αντώνιος:Συμβουλές για το ήθος των ανθρώπων σε 170 κεφάλαια



 1. Οι άνθρωποι λέγονται λογικοί καταχρηστικά. Δεν είναι λογικοί εκείνοι που έμαθαν τους λόγους και τα βιβλία των αρχαίων σοφών, αλλά όσοι έχουν λογική ψυχή και μπορούν να διακρίνουν ποιο είναι το καλό και ποιο είναι το κακό. και έτσι αποφεύγουν τα κακά και ψυχοβλαβή, μελετούν όμως σοβαρά τα καλά και ψυχωφελή και τα πράττουν με μεγάλη ευχαριστία προς το Θεό. Μόνο αυτοί πρέπει αληθινά να λέγονται λογικοί άνθρωποι.

2. Ο αληθινά λογικός άνθρωπος μια μόνο φροντίδα έχει, να υπακούει και να είναι αρεστός στο Θεό, τον Κύριο των όλων, και σε τούτο και μόνο να ασκεί την ψυχή του, πως να γίνει αρεστός στο Θεό, ευχαριστώντας Τον για την μεγάλη και εξαιρετική πρόνοιά Του και την κυβέρνηση όλου του κόσμου, όποια κι αν είναι η θέση του στη ζωή. Γιατί είναι παράλογο, να ευχαριστούμε τους γιατρούς όταν μας δίνουν τα πικρά και αηδιαστικά φάρμακα για χάρη της υγείας του σώματός μας, να είμαστε όμως αχάριστοι στο Θεό για όσα φαίνονται σ' εμάς δυσάρεστα και να μην αναγνωρίζομε ότι τα πάντα γίνονται όπως πρέπει και προς το συμφέρον μας σύμφωνα με την πρόνοιά Του. Γιατί η αναγνώριση αυτή και η πίστη στο Θεό είναι η σωτηρία και η τελειότητα της ψυχής. 

Άγιος Αντώνιος ο Μέγας (Βίος)



Σε κανέναν Άγιο της Εκκλησίας μας δεν έκανε τόσες και τέτοιες άγριες επιθέσεις πειρασμών ο διάβολος, όσες στον Μέγα Αντώνιο. Μεταχειρίστηκε ο δόλιος όλα τα μέσα για να τον γκρεμίσει, άλλα δεν μπόρεσε. Πάμπλουτος αλλά Αγράμματος Το 251 μ.Χ. γεννήθηκε στην Αίγυπτο ένα μεγάλο και φωτεινό αστέρι της χριστιανοσύνης: Ο Μέγας Αντώνιος. Ιδιαίτερη πατρίδα του ήτανε ένα μικρό χωριό, Κόμα ονομαζόμενο, που βρισκότανε ανατολικά της όχθης του ποταμού Νείλου, στην Νότιο Μέμφιδα. Οι γονείς του ήτανε πλούσιοι και ευσεβείς χριστιανοί. Μπορούσανε να δώσουμε μεγάλη μόρφωση στον μικρό τους Αντώνιο και να τον αναδείξουν μεγάλο επιστήμονα, αλλά τους φόβιζε η συναναστροφή στο σχολείο με τα παιδιά των ειδωλολατρών. Δεν θέλανε να χάση την πίστη του το παιδί τους, από την πλάνη της ειδωλολατρίας. Προτιμούσανε να δούνε  το παιδί του στον Παράδεισο αγράμματο, παρά γραμματισμένο στην Κόλαση. Έμεινε, λοιπόν, εξαιτίας αυτού, τελείως αγράμματος ο Αντώνιος. Αυτό όμως δεν τον εμπόδισε να αναδειχθεί Μέγας. Οι γονείς του, όμως, φροντίσανε πολύ για την χριστιανική ανατροφή του. Τον μεγαλώσανε με τις αρχές του Ευαγγελίου και του δείξανε τους δύο δρόμους, που θα τον γλύτωναν από τις παγίδες του διαβόλου:
Στον δρόμο του σπιτιού και τον δρόμο της Εκκλησίας. Σε ηλικία 18 ετών, έμεινε ορφανός με μια αδελφή. Ο θάνατος των γονέων του, τον έβαλε στην αρχή σε λύπη και σε βαθύ συλλογισμό. Κατάλαβε τότε, πόσο μάταιος είναι τούτος ο κόσμος και πόσο γρήγορα είναι το πέρασμα του άνθρωπου από την προσωρινή αυτή ζωή.

Ο Όσιος Αντώνιος ο Νέος, Πολιούχος Βεροίας (Σύντομος βίος)




Ο Όσιος Αντώνιος καταγόταν από ευσεβείς και πλούσιους γονείς και έζησε κατά τον 9ο αιώνα. Νέος ακόμα, έγινε μοναχός στην σκήτη της Βέροιας, κοντά στην κοιλάδα του ποταμού Αλιάκμονα. Οι πνευματικοί του αγώνες κράτησαν είκοσι χρόνια στην σκήτη. Πνευματικά ώριμος, με την ευχή του ηγουμένου της Σκήτης, αποσύρθηκε σε σπήλαιο, όπου έζησε ακόμα πενήντα τέσσερα χρόνια ασκητικών γυμνασμάτων. Η Εκκλησία τιμώντας τον θεώρησε Μέγα και γι’ αυτό τον ονόμασε Νέο σε σχέση με τον παλαιότερο διδάσκαλο της ερήμου Άγιο Αντώνιο τον Μέγα. Ο Όσιος Αντώνιος κοιμήθηκε με ειρήνη σε ηλικία 94 ετών.
Μοναδικές απολαύσεις του ήταν η εγκράτεια και η εξαντλητική νηστεία, με την οποία κατανικούσε τα πάθη του σώματος. Έτρωγε μόνο μία φορά την εβδομάδα τα λίγα χόρτα που φύτρωναν γύρω από το σπήλαιό του, αποφεύγοντας με τον τρόπο αυτό την υπερηφάνεια, με την οποία προσπαθούσε ο διάβολος να τον παρασύρει στην πτώση.

Πέμπτη 11 Ιανουαρίου 2024

ΑΠΟΔΟΣΗ ΤΩΝ ΘΕΟΦΑΝΕΙΩΝ

 


«Ἑνί ἑκάστῳ ἡμῶν ἐ­δό­θη ἡ χάρις κατά τό μέ­τρον τῆς δωρεᾶς τοῦ Χριστοῦ» (Ἐφεσ. 4.7).

Στόν καθένα ἀπό ἐμᾶς, γράφει πρός τούς χρι­στιανούς τῆς Ἐφέ­σου ὁ ἀπόστολος Παῦ­λος, δό­θη­κε ἡ χάρη κατά τό μέ­­τρο τῆς δωρεᾶς τοῦ Χριστοῦ.

Ἡ τοποθέτηση τοῦ ἀποστόλου ἐντυπωσιά­ζει, γιατί αὐτός πού ἀρ­νεῖται νά ἀποδεχθεῖ τίς διαφορές μεταξύ τῶν ἀνθρώπων, ὑπο­στη­ρί­ζο­ντας ὅτι ὅλοι εἶ­ναι τό ἴδιο ἐνώ­πιον τοῦ Θεοῦ, ὡς τέ­κνα Θεοῦ, δέν ἀρ­νεῖται νά παρα­δε­χθεῖ καί τή μεταξύ τους δια­φορε­τι­κότητα πού ἐ­ξαρ­τᾶται καί βασί­ζεται στήν πα­ρου­σία τῆς θεί­ας Χάρι­τος.

Μεταξύ τῶν λεγομέ­νων τοῦ ἀποστόλου δέν ὑπάρχει φυσικά καμία ἀντίφαση. Γιατί πράγ­μα­­­­τι ὁ Θεός, δημιουρ­γώ­ν­­τας τόν ἄνθρωπο «κατ᾽ εἰκόνα καί καθ᾽ ὁ­μοίωσίν του», δέν τόν ἔπλασε ὅμοιο μέ τούς συνανθρώπους του. Ἔ­πλα­σε ὅλους τούς ἀν­θρώπους μέ τίς ἴδιες δυ­­­νατότητες καί τίς ἴδι­ες προοπτικές, ὥστε νά ἔχουν ὅλοι τίς ἴδιες εὐ­καιρίες νά φθάσουν στόν κοινό τους στόχο, πού εἶναι ὁ Θεός. Καί αὐτές οἱ κοινές δυνα­τότητες καί προοπτικές πηγάζουν ἀπό τό «κατ᾽ εἰκόνα», ἀπό τήν κοινή καταγωγή τῶν ἀνθρώ­πων ἀπό τόν Θεό.

Δευτέρα 8 Ιανουαρίου 2024

Το «άφυλο» του Θεού της αγγλικανικής θεολογίας και η σύγχυση της αποφατικής με την αρνητική οδό (via negationis) γνωσιολογίας.

 


Αρχιμ. Θεοφίλου Λεμοντζή Δρ. Θ.


-Μια ορθόδοξη κριτική-

 

    Προ ολίγων ετών,  αγγλικανοί θεολόγοι και κληρικοί άνοιξαν μια συζήτηση στους εκκλησιαστικούς και θεολογικούς κύκλους σχετικά τόσο με  το «άφυλο» του Θεού όσο και με τη δυνατότητα να μην απευθύνονται στον Θεό μόνο στο αρσενικό γένος(1). Μάλιστα, ο  αιδεσιμότατος Τζάστιν Ουέλμπυ, πνευματικός ηγέτης των Αγγλικανών και από το 2013  αρχιεπίσκοπος Καντέρμπερυ, είπε: ”Οι πιστοί να μην αναφέρονται στον Θεό ως άνδρα, ούτε ως γυναίκα. Να μην τον αποκαλείτε “Κύριο”. Ο πατέρας μας Θεός δεν έχει φύλο»(2). Υποστηρίζουν επίσης ότι «η χρήση αρσενικών αντωνυμιών για τον Θεό δεν πρέπει να εκλαμβάνεται ως υπονοούμενο ότι ο Θεός έχει αρσενικό φύλο. Ο Θεός δεν έχει φύλο, σε αντίθεση με την ανθρωπότητα. Εφόσον ο Θεός δεν έχει φύλο, γιατί λοιπόν να περιοριζόμαστε με γλωσσικούς προσδιορισμούς;».(3)

Οι παραπάνω  θέσεις των Αγγλικανών ίσως προκαλούν μια εύλογη  αμηχανία αλλά δεν πρέπει να μας ξενίζουν διότι είναι απόλυτα σύμφωνες  με τη μεθοδολογία και τις προϋποθέσεις της  σχολαστικής θεολογίας από την οποία αναδύθηκε και η αγγλικανική θεολογία. Γι’ αυτό άλλωστε, είναι βέβαιο  ότι παρόμοιες θέσεις θα εκφραστούν και στο μέλλον από τον κύριο κορμό της σχολαστικής θεολογίας, την ρωμαιοκαθολική θεολογία, μέσα στα πλαίσια της  σύγχρονης περί «Gender» ιδεολογίας η οποία τείνει να κυριαρχήσει παντού(4). Είναι ορθή η παραπάνω προβληματική της αγγλικανικής θεολογίας; Είναι τελικά «άφυλος» ή «έμφυλος»  ο Θεός;

Σάββατο 30 Δεκεμβρίου 2023

ΚΥΡΙΑΚΗ ΜΕΤΑ ΤΗΝ ΧΡΙΣΤΟΥ ΓΕΝΝΗΣΙΝ


 

Κυριακή μετά τή γέν­νηση τοῦ Χριστοῦ σή­μερα, ἀδελφοί μου, καί ἡ Ἐκκλησία μας μνη­μονεύει πρόσωπα ἱερά πού συνδέονται μέ τό θε­αν­δρικό πρόσωπο τοῦ δι᾽ ἡμᾶς νηπιάσα­ν­τος Υἱοῦ καί Λόγου τοῦ Θεοῦ καί μέ τό μέγα θαῦ­μα τῆς θείας ἀγά­πης καί τῆς θείας οἰκο­νομίας τό ὁποῖο ἑορτά­σαμε πρό ὀλίγων ἡμε­ρῶν. Καί ἔχοντας ἤδη μνημονεύσει κατά τή δευτέρα ἡμέρα τῶν Χρι­­­στουγέννων τό κατ᾽ ἐξοχήν πρόσωπο πού συνδέεται μέ τή γέν­νη­ση τοῦ Θεανθρώπου, τήν Ὑπεραγία Θεοτό­κο, ἡ Ἐκκλησία μας μνη­μονεύει σήμερα με­τα­ξύ ἄλλων καί τοῦ τοῦ μνήστορος Ἰωσήφ, γιά νά μᾶς ὑπενθυμίσει τή ση­μασία καί τή συμ­με­το­­χή του στή σχέδιο τοῦ Θεοῦ γιά τή σωτη­ρία μας καί γιά νά μᾶς δεί­­­ξει πόσο μεγάλη εἶ­ναι ἡ ἀγάπη καί ἡ μα­κρο­θυμία τοῦ Θεοῦ, ὥστε καί σέ αὐτό ἀκό­μη τό σχέδιο πού ἑτοί­μασε ὁ ἴδιος ἀπό αἰώ­νων, γιά νά μᾶς ἀπο­κα­ταστήσει στή θέση πού εἴχαμε κοντά του καί ἀπό τήν ὁποία ἐκπέσα­με λόγω τῆς παρακοῆς μας, μᾶς θέλει συνερ­γούς καί συμμετόχους του.

Ποιό εἶναι ὅμως αὐτό τό σχέδιο τῆς σωτηρίας μας στό ὁποῖο μᾶς κά­νει ὁ Θεός μετόχους καί γιατί δέν θά μπο­ροῦ­σε μέ μία καί μό­νη ἐντολή νά δια­γρά­ψει ὁ Θεός τίς ἁμαρτίες μας καί νά μᾶς ἐπα­να­φέρει στόν πα­­ρά­δεισο;

Σάββατο 23 Δεκεμβρίου 2023

ΚΥΡΙΑΚΗ ΠΡΟ ΤΗΣ ΧΡΙΣΤΟΥ ΓΕΝΝΗΣΕΩΣ


 

Κυριακή πρό τῆς Χριστοῦ Γεννή­σεως σήμερα, καί καθώς προετοιμα­ζόμεθα νά ἑορτάσουμε τό μέγα γεγονός τῆς γεννήσεως τοῦ Χριστοῦ, ἡ Ἁγία μας Ἐκκλησία μᾶς παρουσίασε στό εὐαγγελικό ἀνάγνωσμα τήν κατ᾽ ἄνθρωπο γενεαλογία τοῦ Χριστοῦ.

Ἀκούσαμε τόν ἱερό εὐαγγελιστή Ματθαῖο νά ἀναφέρει ὅλα τά ὀνόματα τῶν προπατόρων τοῦ Ἰησοῦ, ἀπό Ἀβραάμ μέχρι Ἰωσήφ τοῦ μνήστορος, τοῦ προστάτου τῆς Παναγίας Παρθένου, γιά νά ἀπο­δεί­ξει ὅτι ὁ Χριστός, πού γεννήθη­κε ἀπό τήν Ὑπεραγία Θεοτόκο στό ταπεινό σπήλαιο τῆς Βηθλεέμ, ἦταν ὁ Μεσσίας καί λυτρωτής τοῦ κόσμου, ὁ ὁποῖος κατά τούς προφῆ­τες ἐπρόκειτο νά γεννηθεῖ «ἐξ οἴκου καί πατριᾶς Δαβίδ».

Παράλληλα ὅμως μέ αὐτή τήν κατά σάρκα, θά λέγαμε, γενεαλο­γία τοῦ Χριστοῦ, ἀκούσαμε καί μία ἄλλη γενεαλογία, αὐτήν πού πα­ρου­σιάζει ὁ πρωτοκορυφαῖος ἀπό­στολος Παῦλος στήν πρός Ἑβραί­ους ἐπιστολή του, ἀρχίζοντας καί αὐτός ἀπό τόν Ἀβραάμ, ὅπως καί ὁ εὐαγγελιστής Ματθαῖος, καί φθά­νο­ντας μέχρι τήν ἐποχή του.

Παρασκευή 22 Δεκεμβρίου 2023

ΤΟ ΜΗΝΥΜΑ ΤΩΝ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΩΝ: ΕΛΠΙΔΑ ΣΤΟ ΣΗΜΕΡΙΝΟ ΔΡΑΜΑ ΚΑΙ ΤΟ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟ ΧΑΟΣ ΤΗΣ ΑΝΘΡΩΠΟΤΗΤΑΣ


 

Αρχιμανδρίτου Θεοφίλου Λεμοντζή Δρ. Θ.

 

«Χριστὸς γεννᾶται· δοξάσατε. Χριστὸς ἐξ οὐρανῶν· ἀπαντήσατε. Χριστὸς ἐπὶ γῆς· ὑψώθητε», ψάλλει ο υμνωδός και εμείς ανταποκρινόμενοι στο κάλεσμά του  συναχθήκαμε  για να υμνήσουμε και να τιμήσουμε  το γεγονός  της κατά σάρκα γέννησης του Υιού και Λόγου του Θεού από την Παρθένο Μαρία. 

Ομως σήμερα, αδελφοί μου, μας κυριεύουν πολλές σκέψεις για τον κόσμο γενικά. Οι σκέψεις αφορούν τον τρόπο συμπεριφοράς του ανθρώπου προς τον συνάνθρωπο και είναι κριτήριο προόδου σε κάθε τομέα της κοινωνίας με ποιότητα ζωής. Ο Σοφοκλής σημείωνε ότι η μεγαλύτερη ανακάλυψη στον κόσμο ήταν η αξία του ανθρώπου. Όμως σήμερα βιώνουμε την απανθρωπιά λες και παρουσιαζόμαστε ως ανόμοιοι μεταξύ μας, ενώ αποτελούμε ομοιογενές ανθρώπινο είδος.

Η φιλοσοφική στάση ζωής θεωρεί τον άνθρωπο κέντρο του κόσμου και αποτελεί κεντρική αξία του βίου. Όμως για ποιο είδος ανθρώπου; Κάποια πικρά ερωτήματα δηλώνουν έναν προβληματισμό. Δηλαδή: ποιά είναι σήμερα η αντίληψη για τον άνθρωπο και την πρόοδό του, όταν έχει δηλητηριαστεί η υπόστασή του από την αδικία, τον ανηλεή ανταγωνισμό, τη φτώχεια, τη διαφθορά, την υποκρισία, την έλλειψη παιδείας με συμμορίες στα σχολεία, τα εγκληματικά δελτία ειδήσεων, τα ναρκωτικά, το ανοσιούργημα κατά του περιβάλλοντος, τις νέες εστίες πολέμου, το θάνατο αμάχων και χιλιάδων αθώων ψυχών και μικρών παιδιών; Δίνουμε ευχές για τον καινούργιο χρόνο, χωρίς  να ευχόμαστε για τον καινούργιο άνθρωπο, τον έσω άνθρωπο με ένα νέο εαυτό. Αλήθεια ποιος θα σώσει την αληθινή «εικόνα» και έννοια του ανθρώπου;

Κυριακή 17 Δεκεμβρίου 2023

ΚΥΡΙΑΚΗ ΙΑ´ ΛΟΥΚΑ: «Καί ἤρξαντο ἀπό μιᾶς πάντες παραι­τεῖσθαι» (Λουκ. 14.18).




Μία ἀπό τίς πολύ γνωστές παρα­βο­λές τοῦ Κυρίου μας ἀκούσαμε στό σημερινό εὐαγγελικό ἀνάγνω­σμα, τήν παραβολή τοῦ Μεγάλου Δείπνου, ὅπως ὀνομάζεται ἀπό τόν χαρακτηρισμό τοῦ ἱεροῦ εὐαγγελι­στοῦ Λουκᾶ, ὁ ὁποῖος μᾶς τήν παραδίδει.

Δέν θά ἀναφερθοῦμε ὅμως στόν ἄνθρωπο πού ἑτοίμασε τό μεγάλο αὐτό δεῖπνο καί ἔστειλε προσκλή­σεις καί κάλεσε πολλούς γιά νά τό χαροῦν καί νά τό ἀπολαύσουν, οὔτε ἀκόμη σέ ἐκείνους τούς ὁποί­ους προσκάλεσε καί ἀνταποκρίθη­καν. Θά μιλήσουμε γιά αὐτούς, τούς πολλούς, οἱ ὁποῖοι ξαφνικά καί ἀπροσδόκητα ἄρχισαν νά ἐπι­στρέφουν τίς προσκλήσεις καί νά δηλώνουν ὅτι δέν θά παρευρε­θοῦν στό δεῖπνο.

«Καί ἤρξαντο ἀπό μιᾶς πάντες παραιτεῖσθαι», σημειώνει ὁ ἱερός εὐαγγελιστής.

Ποιός θά περίμενε, ἀλήθεια, νά ἀρνηθοῦν οἱ ἄνθρωποι μία τόσο τι­μητική πρόσκληση; Ποιός θά περί­μενε νά ἀπορρίψουν ἕνα πλούσιο δεῖπνο;

Σάββατο 9 Δεκεμβρίου 2023

ΚΥΡΙΑΚΗ Ι´ ΛΟΥΚΑ: Από την τυπική εφαρμογή του νόμου, στα έργα ευσεβείας και αρετής.


«Ἐξ ἡμέραις εἰσίν ἐν αἷς δεῖ ἐρ­γά­ζεσθαι· ἐν αὐταῖς οὖν ἐρχό­μενοι θε­ραπεύεσθε καί μή τῇ ἡμέρᾳ τοῦ Σαββάτου» (Λουκ. 13.14).

Μία ἀσθενής καί ταλαίπωρη γυ­ναίκα, τήν ὁποία θεράπευσε ὁ Χρι­στός, ἦταν ἡ ἀφορμή γιά τήν ἀντί­δραση αὐτή τοῦ ἀρχισυνα­γώγου. «Ἕξι ἡμέρες ὑπάρχουν στίς ὁποῖες πρέπει νά ἐργάζεται ὁ ἄνθρωπος· σέ αὐτές νά ἔρχεσθε στή συνα­γω­γή καί νά θεραπεύεσθε καί ὄχι κατά τήν ἡμέρα τοῦ Σαββάτου».

Ἦταν αὐστηρή ἐντολή ἡ ἀργία τοῦ Σαββάτου γιά τούς Ἰουδαίους, ἀλ­λά ἦταν καί ὑπερβολική ἡ ἀντί­δραση τοῦ ἀρχισυναγώγου. Καί δέν ἦταν ἡ εὐλάβεια πρός τόν νό­μο πού τόν ἔκανε νά ἀντιδράσει μέ αὐτό τόν τρόπο, ἀλλά ἡ ὑπο­κρισία του καί ἡ ἀρνητική διάθεσή του ἀπέναντι στόν Χριστό πού θερά­πευσε τή συγ­κύπτουσα, ἀποδει­κνύ­οντας ἔτσι τή θεία του δύναμη καί προέλευ­ση. Γι᾽ αὐτό καί ὁ Χριστός ἀπαντᾶ καί στηλιτεύει τήν ὑποκρισία τοῦ ἀρ­χι­­­­συναγώγου. Γιατί εἶναι ὑποκρι­τι­κό ὁ ἄνθρωπος νά λύνει τά ζῶα του κατά τήν ἡμέρα τοῦ Σαββάτου καί νά τά ποτίζει καί νά καταγ­γέ­λει τόν Θεάνθρωπο Ἰησοῦ, ὁ ὁ­ποῖ­ος ἔλυσε κατά τήν ἡμέρα αὐτή μία γυναίκα ἀπό τά δεσμά τῆς ἀσθε­νείας καί τοῦ σατανᾶ. Εἶναι ὑποκριτικό νά ἐμμένει ὁ ἀρ­­­­χισυνάγωγος στόν τύπο τῆς εὐ­σεβείας ἀλλά νά ἀδιαφορεῖ γιά τήν οὐσία της, πού εἶναι ἡ ἀγάπη καί τά καλά ἔργα.

Σάββατο 2 Δεκεμβρίου 2023

ΚΥΡΙΑΚΗ ΙΔ´ ΛΟΥΚΑ: «ἀνάβλεψον· ἡ πίστις σου σέσωκέν σε».


 

«Τί σοι θέλεις ποιήσω; ὁ δέ εἶπεν· Κύριε, ἵνα ἀναβλέψω» (Λουκ. 18.41).

Μία συνάντηση περιγράφει, ἀδελ­φοί μου, ἡ σημερινή εὐαγγελική πε­ρικοπή, μιά τυχαία ἀλλά σωτη­ριώ­δη συνάντηση.

Ὁ Χριστός πλησίαζε στήν Ἱεριχώ καί στόν δρόμο πρός τήν πόλη κα­θόταν κάποιος ταλαίπωρος ἄνθρω­πος καί ζητοῦσε τήν ἐλεημοσύνη τῶν περαστικῶν. Ἦταν τυφλός καί δέν μποροῦσε νά διακρίνει ποιός περ­νοῦσε μπροστά του. Ἄκουσε ὅμως τόν θόρυβο τοῦ πλήθους πού συνόδευε τόν Ἰησοῦ καί θέλησε νά μάθει τί συμβαίνει. Καί ὅταν τοῦ εἶπαν πώς ὁ Χριστός εἶναι ἐκεῖνος πού περνᾶ, τότε ἄρχισε νά φωνάζει ζητώντας νά τόν ἐλεήσει, παρότι πολλοί τόν ἐπέπλητταν καί τοῦ ζητοῦσαν νά σταματήσει.

Ἄν πρίν ἀπό λίγο οἱ φωνές τοῦ πλ­ήθους ἔκαναν τόν τυφλό νά ἀντι­ληφθεῖ τήν παρουσία τοῦ Χρι­στοῦ, τώρα οἱ φωνές τοῦ τυφλοῦ κάνουν τόν Χριστό νά τόν προσέξει. Ζητᾶ νά τόν φέρουν κοντά του καί τόν ρωτᾶ τί θέλει νά κάνει γι᾽ αὐ­τόν. «Τί σοι θέλεις ποιήσω;»

Ἀφε­λής ἐρώτηση θά σκέφθηκαν ἴσως πολλοί. Τί μπορεῖ νά θέλει ἕνας τυφλός; Ὅμως ἡ ἐρώτηση τοῦ Ἰησοῦ δέν εἶναι τυχαία, δέν εἶναι ἀφελής. Ἄν ὁ τυφλός τοῦ ζητοῦσε μόνο μία ἐλεημοσύνη, πιθανόν ὁ Χρι­στός δέν θά τόν θεράπευε, γιατί δέν θά εἶχε ἐκπληρώσει τήν προ­ϋ­πό­θεση γιά νά γίνει τό θαῦμα. Καί αὐτή τήν προϋπόθεση διερευνᾶ ὁ Χρι­στός μέ τήν ἐρώτησή του: «Τί σοι θέλεις ποιήσω;»

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...